تو مردم بین که چون بی‌رای و هوشند

که جانی را به نانی می‌فروشند

گهی بر خرمنِ مه مشک پوشند

گهی در خرمن گل باده نوشند

که چوپانانم آن جا شیر دوشند

پرستارانم این جا شیر نوشند

بگفت آن جا به صنعت در چه کوشند‌؟

بگفت انده خرند و جان فروشند

جهانی بهرت امشب در خروشند

همه کرّوبیان حلقه به گوشند

همه چون صوفیان خرقه پوشند

ز بی‌خویشی درآن خوشی خموشند

بغفلت از ره شهوت بکوشند

هر آن چیزی که می‌خواهند پوشند

چنین خرقه ز دست شیخ پوشند

بجان در راه تعظیمش بکوشند

بصد جان جرعهٔ اینجا فروشند

همه تقلید اینجا چون بپوشند

همه بهر تو امشب در خروشند

ز جان و دل تمامت حلقه گوشند

مئی کان عاشقان صادق بنوشند

همه باید کز آن سرّ کم خروشند

ز وصلش جمله ذرّه درخروشند

در این دیگ فنا کلّی بجوشند

همه حیران و گویا در خموشند

چو دیگی اندر این سودا بجوشند

در این منزل تمامت در خروشند

ز بهر یکدیگر اینجا بکوشند

همه یا رنگ رز یا بو فروشند

که زیر سر و تنها باده نوشند

بر خوبان برعنایی نکوشند

که ایشان سال و مه عشوه فروشند

در آن مجلس که جام عشق نوشتند

کجا پند خردمندان نیوشند

خداوندان دانش نیک دانند

که مدهوشان خداوند هوشند

خوشا وقتی که مستان جام نوشین

[...]

که چوپانان چو آنجا شیر دوشند

در اینجا خادمانم شیر نوشند

ز حیرت عندلیبانش خموشند

ز سودایش جهانی شال‌پوشند

ز یاران راز پنهانی نیوشند

به کار یکدگر با جان بکوشند