سر زلفت به جز دست تو حیفست

لب لعلت به بوس جز تو افسوس

سر زلف تو باری هم تو می‌کش

لب لعل تو باری هم تو می‌بوس

همان لشگر کشیدن با نیاطوس

جناح آراستن چون پّر طاووس

هنر بیند چو عیب این چشم جاسوس

تو چشم زاغ بین، نه پای طاووس

زدی بر پای آن صورت بسی بوس

برآوردی ز عشقش ناله چون کوس

مرا چون من کسی باید بناموس

که باشد همسر طاووس طاووس

زنم چندان زمین را بوس در بوس

که بخشایش برآرد کوس در کوس

که می‌داند که مشتی خاک محبوس‌؟

چه در سر دارد از نیرنگ و ناموس‌؟

ز هفت اعضا چرا بر پا دهی بوس

دگر اعضا رها کردی بافسوس

در آن چاهند دل پر خون و محبوس

شده از روزگار خویش مأیوس

بدست خویش روزن کرد مدروس

که تا در خانه تنها ماند محبوس

سراسیمه جهانی خلقِ محبوس

شدند از بهرِ باران پیشِ طاوس

چو مردی گشت روح القدس محسوس

بآوازی خوش الحان گفت قدّوس

به از ناموس باشد نام ناموس

به از طاووس باشد پای طاووس

به رنگ و زینت دنیا چو طاوس

همی پوشی سیاهی را بناموس

بدین خوبی که می‌بینی تو طاووس

فدای یک دو میویزیست افسوس

ز طاوس فلک بنمود محسوس

مه نو چون هلال پرّ طاوس

کند از آسمان حورت زمین‌بوس

تو با دیوی نشسته اینت افسوس‌!

چمن مرواحه ساز از پرّ طاوس

شده روح صبا چون روح محبوس

بنفشه جلوه کرده پرّ طاوس

شکوفه در نثار و در زمین بوس

برامد از بیابان نالهٔ کوس

تو گفتی کوس میزد بر زمین، بوس