ازین یا رب چه در دل گشت او را ؟

چه در خاطر گذشت آن تند خو را ؟

گره دیدم به دل این آرزو را

ندیدم بار دیگر روی او را

زبس ملکش مسلم بود او را

ز گلزارش نبردی باد بو را

چو دیده طالع آن ماه رو را

منجم خواند سیتا نام او را

و لیکن بهر آن می جویم او را

ز سر گویم تمامی گفت و گو را

که من در جگ بسوامتر او را

نکو بشناختم خود جنگجو را

تراشیدی به ناخن خال رو را

خراشیدی دل و می کند مو را

توقف کن زمانی جست و جو را

هم اینجا یافت خواهی نیز او را

دلش غیرت نما سنگ و سبو را

دمش چون صبح خنجر زن گلو را

چنان شب نیز آخر آمد او را

غم گ یتی نیرزد گفت و گو را

ضرورت شد نگهبانان او را

به جان دادن تسلی ماهرو را

چه جویم خون آن ناپاک خو را

که تیغ رام کرده پاک او را

به جوش آمد به دل کین مهر جو را

که بهر کشتنم جان داد او را

رخ او بسته آئین چارسو را

مزین کرده شهر آرزو را

قبولش داد زینت چارسو را

چراغان کرده شهر آرزو را

حکیم باشی شنید این های و هو را

تفحص کرد چون احوال او را،

نبی فرمود اعمال نکو را

چنان می‌کن که بینی گویی او را

ظهور ذات او مر ذات او را

شهود آن جلا دان جستجو را

شناسی هم صفات و خلق و خورا

چرا نشناختی عمری پس او را

ببخشد جرمهای تو بتو را

ز مجرم هم بپوشد عیب او را