تویی چون روز با نور الهی

منم چون شب بمانده در سیاهی

کنون از دعوی من باز نرهی

که تا روزی دل من باز ندهی

زهی عطّار کز فضل الهی

بحمدللّه تو داری پادشاهی

چو برجان زد گره چندانک خواهی

گشادش آن گره فضل الهی

توئی اعجوبهٔ صنع الهی

توئی مقصود صنع پادشاهی

بود دل نور الطاف الهی

نماید از سپیدی تا سیاهی

بود آیینه وجه الهی

درو بینی هر آن چیزی که خواهی

چو وسعت یابد از نور الهی

بود منظور لطف پادشاهی

خرد شد کاشف سرّ الهی

بنور او شود روشن سیاهی

همه محبوب درگاه الهی

همه مقصود صنع پادشاهی

ندا آمد ز درگاه الهی

که ای مقصود صنع پادشاهی

نه چندانست انعام الهی

سر مو نیست از مه تا بماهی

چو قرآنست گفتار الهی

مرو اندر پی لهو و مناهی

سلامت میکنم زیرا که شاهی

توداری فرد دیدار الهی

اگر میری نمیری نیز شاهی

خدائی بینی ازدید الهی

ز عزلت یافتم سر کماهی

ز خلوت یافتم دید الهی

ازو گوی و ازو جوی آنچه خواهی

چه راز دل چه اسرار آلهی

شدم از بندگی در قرب شاهی

کنونم این زمان دید الهی

تو گوئی بود آن شب صبحگاهی

همه عالم پر ازنور آلهی

از آن در پیش بینی پادشاهی

که هم در عشق ذاتی تو الهی