دهان آسیا از دانه بی بهر

تنور از خوردن نان صایم الدهر

بگردی سربسر گر گلشن دهر

نیابی اینچنین باغ و چنین نهر

در آن شب فی المثل گر چشمه مهر

نمودی از گریبان افق چهر

اگر رنگی فرو شوید بدان چهر

به جای موی روید بر تنش مهر

جهان شد سبز ازان طوفان پرقهر

که گردد رنگ سبز از خوردن زهر

وگرنه، پیش از این بوده‌ست این شهر

نبردی اینقدرها چشم ازو بهر

کشیده تیغ تیزش خنجر مهر

عقیم از فتنه گشته مادر دهر

سپه حیران ز روبه بازی دهر

خجل بی مدعا رفتند در شهر

فزود آیینه بندی رونق شهر

غلط گفتم چه شهر آرایش دهر

به ذوق پای بوسِ آن پری چهر

روان آب از دهانِ چشمۀ مهر

جوابش داد آن فرزانۀ دهر

که من اکنون نخواهم رفت در شهر

نقاب لطف بندد بر رخ مهر

برون چون انگبین و اندرون زهر

به رسم شبروان آن آفت دهر

به جاسوسی آن مه رفت در شهر

ببیکن یافت رخصت رفت در شهر

بنوشد جانشین زهر پا زهر

روان شد لچمن از پیشش سوی شهر

که از افواه بخشد گوش از بهر

بسی خورشید رخساران در آن شهر

که بردند از جمالش جملگی بهر

ندانم نام او میل است یا مهر

همی دانم که آلاید به خون چهر

بگفتش پیر حق در صورت قهر

اگر بینی ازو بگریز صد شهر

که ای در بی‌وفایی شهره شهر

نباید از تو ایمن بود در دهر

کسی کز جلوه مهدیست بی بهر

بود در ده اگر شاهست در شهر