که تا عقل و خرد را کار بندی

که تا از عقل یابی بهره‌مندی

چو بهتر گشت شاه از دردمندی

نهادش نام سر پاتک به‌هندی

که پیش کس کمر هرگز نه بندی

که نپسندم من این گر تو پسندی

مجوی ای خاک چون آتش بلندی

چو توخاکی مشو آتش بتندی

بدل گفتا گر امشب من بتندی

درین خیمه روم با تیغِ هندی

بملکی چَند نازی چند خندی

که تا چشمی گشائی و ببندی

بدو درویش گفت ار هوشمندی

گدا خود چون توئی بر من چه بندی

جگرگوشهٔ مرا در مستمندی

نترسیدی که بر روی او فکندی؟

چو من سرگشته پستم تو بلندی

بلندم کن چو پستم اوفکندی

سزد گر رشته بر انگشت بندی

که تا با یادت آید دردمندی

ببین تا تو ازین خشخاش چندی

سزد گر بر بروت خود بخندی

نهٔ کوه و گر کوه بلندی

چو کاهی گردی از بس مستمندی

چو از فتراک بگشادی کمندی

هژبران را بگردن برفگندی

به بالا بود چون سرو بلندی

نبودش هیچ باقی جز سپندی

ببین تا گفته‌ام زین نوع چندی

که بر سوزید هر روزی سپندی

زهی خر طبعی آخر ازتو چندی

بآخر میچمی از گاوبندی

میان صد هزاران دردمندی

گرفت این کار من از من بلندی

دلم را در درون، آتش فگندی

تو سوز من برون، بر یخ چه بندی

دلا در عالمی دل می چه بندی

که تا صد ره نگریی زو نخندی

همی پیچید هر یک چون کمندی

ولی کس را نکردندی گزندی