اگر تنها به باغی در بخفته‌ست

ز مردم این نه کاری بس شگفتست

مرا نادان همی خوانی شگفتست

ترا خودپای نادانی گرفته‌ست

مرا باری به چشم این بس شگفتست

وزین اندیشه‌ام سودا گرفته‌ست

حدیث عشق و دل کاری شگفتست

یکیست این هر دو با هم درگرفتست

حدیث دل حدیثی بس شگفتست

که دو عالم حدیثش درگرفتست

شهش گفتا بگو تا این که گفتست

که مروارید را ماند که سُفتست

درین ره جان پاکان چون گرفتست

که راهی مشکل و کاری شگفتست

چنین دردی که در جانم نهفتست

زبانم پیش کس هرگز نگفتست

یقین دانم که کاری بس شگفتست

که گردون با دل من درگرفتست

نمودعقل بر تقدیر گفتست

ولی در عشق درّ راز سفتست

درختی این چنین اسرار گفتست

روا باشد اگرچه در نهفتست

حقیقت حق رمز حق بگفتست

دُر اسرار با احمد بسفتست

دل و جان رفت و حق اسرار گفتست

خود او در وصال او بسفتست

از این گونه کسی هرگز نه گفتست

دُرِ اسرار از اینسان کس نسفتست

درونت با برون هر دو گرفتست

تنت یکبارگی اینجا نهفتست

چنین اسرار اینجا کس نگفتست

که حق هم گفته و هم خود شنفتست

نمودم اینست اینجایار گفتست

ولیکن این بیان اینجا نهفتست

زهی نادان که کار از دست رفتست

که دشمن در درونت خوش بخفتست

چگویم این بیان کین کس نگفتست

دُرِ اسرار زین سان کس نسفتست

تو میدانی که بر من می چه رفتست

که تاگوشت کنون رزت نهفتست