در افکند ای صنم ابر بهشتی

زمین را خلعت اردیبهشتی

زمین برسان خون‌آلود دیبا

هوا برسان نیل اندود مِشتی

به طعم نوش گشته چشمه آب

[...]

وگر سردی به بالا بر گذشتی

ز جنبشهای گردون گرم گشتی

و لیکن این تن ما تو سرشتی

قضای خویش بر ما تو نوشتی

به جان تو که عمری برگذشتی

به دست دیگری چونین نگشتی

تو قارن را بدان زاری بکشتی

نبخشودی بر آن پیر بهشتی

در آن هنگام وی را کرد پشتی

نمود اندر سخن لختی درشتی

چگونه دوستی جویی و پشتی

ز فرزندی که بابش را بکشتی

چو بادی بر عماری برگذشتی

جهان از بوی او خوشبوی گشتی

وگر رضوان بر آن بت بر گذشتی

به چشمش روی حوران زشت گشتی

ولیکن چون تو بی آرام گشتی

به یکباره خرد را در نوشتی

اگر وی را کند دادار پشتی

نبیند زاسمان هرگز درشتی

رخش از شرم دو گونه برشتی

گهی میگون و گاهی زرد گشتی

چو از کین خواستی او را بکشتی

خرد با مهر بر کین چیره گشتی

مرا تو دوزخی هم تو بهشتی

تو نپسندی به من این نام زشتی

اگر هر قطره‌ای صد رود گشتی

از آن آتش یکی اخگر نکشتی

ز نادانی بکِشتی تخم زشتی

به بار آمد کنون تخمی که کشتی

مگر چون دیدی آن سرو بهشتی

به باغ جاودانی در بکشتی

مگر گفته‌ست با تو دیو زشتی

که گر زشتی کنی باشی بهشتی

تو تخم عاشقی در دل بکشتی

که بار آید ترا حور بهشتی

رخی نیکوتر از باغ بهشتی

چو روی اهرمن کردی به زشتی