گهی گفتی که این باغ بهشتست

که یزدانش ز نور خود سرشتست

ز پیری مغزت آهومند گشتست

ز گیتی روزگارت در گذشتست

زمین مرو پنداری بهشتست

خدایش ز افرین خود سرشتست

جوانی ایزد از مینو سرشتست

مرو را بوی چون بوی بهشتست

به چین اندر به سنگی برنبشتست

که دوزخ عاشقان را چون بهشتست

حراسانی که چون خرم بهشتست

ترا ایزد ز حاک او سرشتست

بهی و بتری در ما سرشتست

چنان چون نیک و بد بر ما نبشتست

مرا بر سر مزن کم کار زشتست

قصا بر من مگر چونین نبشتست

کسی کاو را وفا با جان سرشتست

به برف اندر بکشتن سخت زشتست

سیه سررا گنه بر سر نبشتست

گنهگاریش در گوهر سرشتست

زمانه زانکه بود اکنون بگشتست

مگر روز بهیش اندر گذشتست

ندانم بر سر من چه نبشتست

که کار بخت با من سخت زشتست

بنام ایزد جهان همچون بهشتست

که خرم موسم اردیبهشتست

زمین از سبزه گوئی آسمانست

درخت از جامه پنداری فرشتست

بصحرا شو تماشا را سوی باغ

[...]

وجودت با عدم درهم سرشتست

که این یک دوزخ و آن یک بهشتست

بدو آن مرد گفت این بس درشتست

بنرمی همچو پشت خارپشتست

همه مرگ تو خوی ناخوش تست

همه خشمت بدوزخ آتش تست

بچشم تو اگر آن ماه زشتست

بچشم من چو حوری از بهشتست

که گردون همچو زالی کوژپشتست

بسی شوی و بسی فرزند کشتست

اگرچه گویی او حور بهشتست

ولی درجنب خوبی تو زشتست

چو دنیا کنده پیر گوژپشتست

بسا پرورده و آنگه بکشتست