هوس را سوی وصلم دسترس نیست

بدو گفتم مرا پروای کس نیست

کسی را بر مرادش دسترس نیست

برات خوشدلی در دست کس نیست

مرا از عشق تو پروای کس نیست

هوایی کز تو دارم آن هوس(نیست)

ز ضعفم بسکه یارای نفس نیست

اگر میرم کسی فریاد رس نیست

درین محنت کسم فریاد رس نیست

و گر باشد کسی، غیر از تو کس نیست

به کنهت فکر کس را دسترس نیست

تویی یکتا و همتای تو کس نیست

کز اینجا بر گذشتن حد کس نیست

بجز خسرو کسی را این هوس نیست

بدریا جنگ کردن حد خس نیست

مصاف باز در شأن مگس نیست

مرا این شغل از روی هوس نیست

امید مزد کار از هیچ کس نیست

کسی را بر شبیهش دسترس نیست

که نقاش قضا مزدور کس نیست

به بالا رفتنش مقدور کس نیست

بلندی را بر اوجش دسترس نیست

شکار عنکبوتان جز مگس نیست

چه چاره بیش زان چون دسترس نیست

فلک را غم ز مرگ هیچ کس نیست

دلش را جز دل آزاری هوس نیست

به من دشمن بغیر از نفس کس نیست

به جنگ من خود او را دسترس نیست

توگفتی کاندر آن پیکارکس نیست

وگر هست اندر از بیمش نفس نیست

مراهم در طلب ریب و هوس نیست

گرم راندند از در طرد پس نیست

بکنهش غیر او را دسترس نیست

در آن خلوت که کنه اوست کس نیست

مطاف باز در خورد مگس نیست

سمای دل بود بام هوس نیست

که صید باز در خورد مگس نیست

بعالم تنگ روزی چون تو کس نیست

درون ما به جز دود نفس نیست

بجز دست تو ما را دست رس نیست

دگر افسانه غم با که گویم؟

که اندر سینه ها غیر از تو کس نیست