مگر بیمار شد آن تنگ دستی

که دایم کونهٔ هیزم شکستی

تو پنداری که چون مردی برستی

کجا رستی که در سختی نشستی

تو پنداری به یک طاعت برستی

که از غفلت چنین فارغ نشستی

وگر خود کم خورد از ضعف و سستی

ببرد دل امید از تن درستی

مکن در راه دین یک ذره سستی

که نستانند در دین جز درستی

الا ای مرد دنیا دار مستی

چه خواهی دید زین دنیاپرستی

مکن در وقت صبح ای دوست سستی

که داری ایمنی و تن درستی

مکن در وقت پاسخ پیش‌دستی

که شرط است آن که یک ساعت باستی

کنون بیدار شو از خواب مستی

رها کن بعد ازین این بت پرستی

تو تا پیش سخن‌گویان نشستی

همه دست سخن‌گویان ببستی

سه سالست این زمان تالب ببستی

بزهد خشک در کنجی نشستی

دو نعمت را مکن در شکر سستی

یکی امن و دگر یک تندرستی

جهان اینست اگر داری تو دستی

که پیش همدمی یابی نشستی

چنین تا بر سر آتش نشستی

ز غم بر جان من سیلاب بستی

مرا در کار خود بر دام بستی

تو چون صیاد در گوشه نشستی

صبوری کن که تا هرمز ز مستی

چنین گردد که تو امروز هستی

اگر بی مهریی دیدی ز مستی

بهشیاری چرا در کین نشستی

چو دل با تو کند در کاسه دستی

چرا در کاسه گیری دست مستی

گل بی خویشتن از عشق و مستی

درامد از هوای می پرستی

چو موری گر مرا روزی بدستی

طلب کردن ترا آسان ترستی