نهد پا راهرو بر فرق هستی

بپردازد بساط بت پرستی

بهر کوئی ازین میخانه مستی

نظر بازی حریفی می پرستی

بلندی علم باشد جهل پستی

اگر دانش نباشد نیست هستی

سپس کز قاب این قوسین رستی

باوادنای این محفل نشستی

که مرد نیستی در دار مستی

بود دائر مدار دور هستی

هزاران بحر چبود کل هستی

ز دل خیزد بگاه ذوق و مستی

بر آنستم که از این می پرستی

کنم در نیستی تدبیر هستی

حقیقت شد پدید از ذوق و مستی

نماند از بایزید پیر هستی

لب عین الحیوه دل نشستی

ز قید ماسوای دوست رستی

بود یک فعل بعد از طی هستی

صیام روز و شام می پرستی

بذات آنکه جز او نیست هستی

که گر جز او بینم می پرستی

دو حرف اوست کاف و نون هستی

بلندی زو پدیدارست و پستی

ز شربش مست گشتند و بمستی

طرب کردند وقت می پرستی

بر آمد ناگهان زان برق دستی

که بودش دست قدرت ناز شستی

هوا بگرفت چون مبهوت مستی

سوی بالا کشید از خاک پستی

چه می‌گویی مگر دیوانه هستی

گمان دارم عرق خوردی و مستی

به دستِ توست وُسع و تنگدستی

تو عزّت بخشی و ذلّت فرستی

نگارا تا به چند این خودپرستی

بفرما مطلقم از قید هستی

به هرسو دست شوقی بود بستی

به هرجا خاطری دیدی شکستی

بیاد رنج روز تنگدستی

خوشست از زیردستان سرپرستی

نکوئی کن چو در بالا نشستی

نزیبد نیکوان را خودپرستی