بذات آنکه جز او نیست هستی

که گر جز او بینم می پرستی

دو حرف اوست کاف و نون هستی

بلندی زو پدیدارست و پستی

ز شربش مست گشتند و بمستی

طرب کردند وقت می پرستی

بر آمد ناگهان زان برق دستی

که بودش دست قدرت ناز شستی

هوا بگرفت چون مبهوت مستی

سوی بالا کشید از خاک پستی

چه میگویی مگر دیوانه هستی

گمان دارم عرق خوردی و مستی

به دستِ تست وُسع و تنگ دستی

تو عزّت بخشی و ذلّت فرستی

نگارا تا به چند این خودپرستی

بفرما مطلقم از قید هستی

به هرسو دست شوقی بود بستی

به هرجا خاطری دیدی شکستی

بیاد رنج روز تنگدستی

خوشست از زیردستان سرپرستی

نکوئی کن چو در بالا نشستی

نزیبد نیکوان را خودپرستی

مرا بین و رها کن خودپرستی

خمار من نگر، بگذار مستی

چرا امروز پشت من شکستی

کجا بود آن زمان این چوبدستی