سحرگاهان که مهر عالم آرا

ز طاق چرخ گردید آشکارا

بسان گهر اندر تاج دارا

و یا چون آتشی از سنگ خارا

بت نوشین لبم از خواب برخواست

بر از دیبا تن از پیرایه پیراست

چو شاخ گل قد و بالا بیاراست

حمایل کرد گیسو از چپ و راست

بگفتا دیدم اندر عالم خواب

به صحرائی تنم افتاده در تاب

تهی بود آن زمین از سبزه و آب

ز نور آفتاب و شمع مهتاب

من آنجا بر سر پای ایستاده

عنان صبر و تاب از دست داده

ز دیده سیل خون بر رخ گشاده

دل اندر رحمت باری نهاده

دلم در لجه ی اندیشه شد غرق

تن اندر بحر حیرت پای تا فرق

بناگه جست از آن بالا یکی برق

تو گفتی آفتابی سرزد از شرق

بر آمد ناگهان زان برق دستی

که بودش دست قدرت ناز شستی

هوا بگرفت چون مبهوت مستی

سوی بالا کشید از خاک پستی

چو صیدی بسته در فتراک بودم

و یا چون خوشه ای در تاک بودم

نه در افلاک و نه در خاک بودم

ولی برتر ز نه افلاک بودم

بدو گفتم تو آن تابنده قدری

که در گردون رفعت ماه بدری

پس از احمد رسولان را تو صدری

و مات الشافعی و لیس یدری

در این هنگامه از پهنای بیدا

یکی شوری شگفت آمد هویدا

بساطی در زمین گردید پیدا

که از دیدار آن شد عقل شیدا

همه چون ماهی بریان به تابه

خروشان با خضوع و با انابه

زنی اندر فغان و عجز و لابه

چو بعد از کشتن جعفر عنابه

کمر خم دیده خونین دل شکسته

جگر پر درد و تن در بند بسته

ز داغ نوجوانان زار و خسته

ز اشگ دیده در دریا نشسته

روان اندر پی او چند کودک

دل از غم سینه از ناوک مشبک

گرفته دامن ما در یکایک

دمی ناگشته زو مهجور و منفک

دگر سو بود پیر طاعن السن

نشسته برف پیری در محاسن

رمیده چون مساکین از مساکن

دلش لرزان تنش آرام و ساکن

سرش پر خون تنش مجروح گشته

در غم بر دلش مفتوح گشته

ز انده قالبش بیروح گشته

به طوفان حوادث نوح گشته

تماشای گرفتاران این بند

صف نظاره را در گریه افکند

درخت صابری را ریشه برکند

نماند آنجا تنی شادان و خرسند

زن دل خسته آغاز سخن کرد

تحیات حسن بابوالحسن کرد

پس آنگه شکوه از دور زمن کرد

به زاری عرض غمهای کهن کرد

شنو فریادم ای دریای غیرت

برس بر دادم ای غمخوار امت

ز پا افتادم ای سالار ملت

نما آزادم از زندان محنت

ز من نوشیروان نوشین روان بود

به تختم اردشیر و اردوان بود

درختم سبز و گلبرگم جوان بود

به جویم آب آبادی روان بود

به زیر سایه اسلام بر من

مسلم شد لوای ترک و ارمن

نمودم حمله بر صقلاب و ژرمن

ربودم زر به خروار و به خرمن

مسلمانی دیارم کرده بدرود

حوادث کشت عمرم جمله بدرود

ز هر چشمم شود جاری دو صد رود

جوانانم شدند ای رودم ای رود

حریمم در محرم کربلا شد

چنین ام البلاد ام البلا شد

عناد خاچ و مصحف برملا شد

شهیدان را زمان ابتلا شد

به تبریز و به سلماس و ارومی

گهی روسی علم زد گاه رومی

نه از بیگانه نالم نه ز بومی

که از کفران رسید اینگونه شومی

به بین آواره فرزندانم از شهر

یتیمانم به بند خواری و قهر

شکر باشد بکامم تلخ چون زهر

نباشد هیچ کس چون من در این دهر

چه گویم یا علی بر من چها شد

غم و درد دلم بی انتها شد

عنان صابری از کف رها شد

شهیدم بی کفن بی خونبها شد

علی فرزند موسی عالم راد

جهان فضل و دانش کرسی داد

گرامی فحل و دانشمند استاد

بدارالخلد شد از دار بیداد

چو آذربایجان ساکت شد از درد

خراسان پیش آن شه ناله سر کرد

کهن پیری خمیده با رخی زرد

ببار شاه مردان شکوه آورد

منم دشتی که خارم لاله و گل

زمینم سبزه و ریحان و سنبل

طخارستان و ترکستان و کابل

ز رنج و هیرمند و بست و زابل

مرا پرورده خورشید دانند

پرستش خانه جمشید دانند

بزرگانم در امید دانند

بهار سرو و کاج و بید دانند

نگویم داریوشم بوده حامی

نگویم داشت سیروسم گرامی

نیارم نام آن شاهان نامی

نخوانم هیچ از آن دفتر اسامی

ز فر زاده موسی ابن جعفر

منم خلد و سنا باد است کوثر

چو روح القدس در خاکم زند پر

مشام از تربتم سازد معنبر

کنون انصاف ده در باره ی من

چه بیشرمی که رفت از کید دشمن

خدا را ای شبان دشت ایمن

مهل در گله ماند گرگ ریمن

در این دربار این بی احترامی

نه عارف را پسند آمد نه عامی

پرستشخانه شد هر جا گرامی

بویژه این بلند ایوان نامی

تو دانی دوست این آتش برافروخت

ولی با دست دشمن خانه را سوخت

تهمتن چشم روئین تن چو بردوخت

طریق چاره از سیمرغ آموخت

گر آذربایجان گوید در این بار

که از دور سپهر و کید اشرار

علی فرزند موسی رفته بر دار

تو خود باشی از این معنی خبردار

ولیکن زان علی تا این علی فرق

بود چندانکه از غرب است تا شرق

ز جود این علی دریا بخون غرق

ز نورش بر مه و کیوان سنا برق

علی فرمود با آن غم نصیبان

که گبرم دادتان را زین رقیبان

کسی کو راز گوید با حبیبان

کسی کو چاره جوید از طبیبان

بزودی بر کنم بنیاد این سلم

بدست خسروی با دانش و علم

شه آلمان که نامش هست ویلهلم

به نیروی سخط بر هم زند حلم

درون مقبلان را برفروزم

دو چشم خائنان با تیر دوزم

چنان در دشت غیرت کینه توزم

که خشک و تر بهم یک جا بسوزم