چرا پیشم نیایی از که ترسی

چرا بیمار هجران را نپرسی

نبخشایی و از یزدان نترسی

ز حال خستگان خود نپرسی

دلا گر عاشقی چندین چه ترسی

ز هر کس چاره و درمان چه پرسی

دگر حال وزیرانش بپرسی

همه چون عرش زیر آورده کرسی

توئی جمله ز آتش چند ترسی

دل تو عرش و صدرت هست کرسی

که ای دارای عرش و فرش و کرسی

چو تو داناتری از ما چه پرسی

جوابش داد آن برنا ز کرسی

که هست او بندهٔ من می چه پرسی

که دریا و زمین و عرش و کرسی

بیکدم خورد، ازو دیگر چه پرسی

بدو گفتا بحقّ عرش و کرسی

که گر من دوستش دارم چه پرسی

چو نیست این کیمیا در عرش و کرسی

ز جان خود طلب، دیگر چه پرسی

چو سر بر خط نهادش عرش و کرسی

بسش این خط، دگر از خط چه پرسی

ز حال قاضی و مفتی چه پرسی

چو ایشان نیست اندر عرش و کرسی

در اینجا هم قلم هم عین کرسی

همی گویم ترا تا خود نپرسی

خدا را یافتم در عین کرسی

ایا بیدل تو زین بیدل چه پرسی

اگرخود را نترسانی نترسی

عیان فاشست چندینی چه پرسی

تو باشی عرش و فرش و لوح و کرسی

حقیقت دان و دیگر می چه پرسی

بتو پیداست فرش و عرش و کرسی

قلم با لوح و جنّت می چه پرسی

ز برجیس و ز کیوان خود چه پرسی

که می‌گرید بر ایشان عرش و کرسی

دگر از رفعت شانس چه پرسی

بلندی را نشانیده به کرسی

از آن هر دو ضریح ار بازپرسی

یکی عرش است و آن دیگر چو کرسی