فغان می‌کرد کآخر من چه کردم

که چندین زخم بی اندازه خوردم

اگر خود پای تا سر عین دردم

ز دردی کافرم گر سیر گردم

ترا دیدم خودی خود ستُردم

بتو زنده شدم وز خویش مُردم

خدایا از حکایت خسته گردم

بساط انبساط اندر نوردم

نظر بر روی نامحرم که کردم

ز دست غیرت حق نیش خوردم

ز آب دیده غسل توبه کردم

مگر خاک کف پای تو گردم

دریغا کانچ دانستم نکردم

غم خود وقت کار خود نخوردم

چو من بر حوض زرّین غوطه خوردم

چرا پس گرد پای حوض گردم

دمی نبود که در خونی نگردم

اگر عاشق شدم خونی نکردم

چوخوردی خونم از لب باز کردم

که خوش خوش از لبت خون بازخوردم

که من سالار گردان نبردم

کجادر چشم آید هیچ مردم

ز جورت رنج دل بسیار بردم

چه میخواهی ز من انگار مردم

ز بس کز درد تو درخون بگردم

ز سر تا پای گویی عین دردم

کنون چون من زنم کی مرد گردم

چو مردان با دلم این درد خوردم

اگر یک موی برگویم ز دردم

چو مویی در رباید باد سردم

ز سودا پختن تو موی بردم

سر مویی مکن صفرا که مردم

یقین صاحبدلان دانند در دم

که چون ایشان من اندر عشق فردم

حقیقت جایگاه دیو گردم

که من زین معنی اینجاگاه فردم

گنهکارم که فرمانت نبردم

ولیکن بادهٔ لطفت بخوردم

معانیهای عالم جمع کردم

ز دستش بادهٔ عرفان بخوردم