تویی چون کبک در کان گهر تو

شده با تیغ دایم در کمر تو

میان آب و آتش چاکر تو

چگونه نامه بنویسد بر تو

دلم مویی نپیچد از بَرِتو

بمویش میکشم تا بر دَرِ تو

نگردد از تو مویی کم اگر تو

سر مویی کنی بر من گذر تو

اگر لشکر کشم بر کشور تو

نه کشور ماند ونه لشکر تو

که باشد جان که تا باشد بر تو

که واماند حقیقت در خور تو

عیان اینست اگر داری خبر تو

همه این دم نگر اندر نظر تو

درون جمله اشیا نگر تو

حقیقت نور او بین سر بسر تو

دمی در بیش بینی راهبر تو

مرو از بود خود اینجا بدر تو

ز یکرنگی خود داری خبر تو

در آن یکرنگی خود کن نظر تو

طمع زین ناگهان آخر ببر تو

شنو این نکتهای همچو در تو

نخواهد ماند نقشت غم مخور تو

یقین اینجا لقا را مینگر تو

نظر کن بامدادان سوی خورتو

دراین معنی که گویم در نگر تو

اگر اینجا بیابی مر خبر تو

یکی بینی یکی داری نظر تو

قل الروح است از ما بردر تو

حقیقت بایزید از رهبر تو

سرافرازی کن و سر را ببر تو

که هستی جوهر و هم بحرُ در تو

بدو بشناس اورا بی صور تو

که او را ماندهٔ در رهگذر تو

سفر کن با پدر چندی دگر تو

که همچون من شوی جان پدر تو

نداری درد آن تا در صور تو

برون آئی ز گرد راهبر تو

ز لذّات بهیمی کن حذر تو

مخور جز اندکی هم مختصر تو