عروس شب چنان پیرایه ور بود

که چون صحن مرصّع پرگهر بود

کدامین بحر و کان را این گهر بود

کدامین باغبان را این پسر بود

که قیصر آنکه هرمز را پدر بود

که از گردون برفعت بیشتر بود

کبابش از دل زیر و زبر بود

شرابش از خم خون جگر بود

ندانم تا چه دیوت راهبر بود

مگر دیوار من کوتاه تر بود

شکر از لعل گل در یوزه گر بود

بنفشه خرقه پوش آن شکر بود

چو روی خسروش پیش نظر بود

ز چندان راه وسختی بیخبر بود

مگر دیوار من کوتاه تر بود

که در ملکم نه دیوار ونه در بود

نه از فیروز و نه ازگل خبر بود

ازین غم هر زمان حالش بتر بود

شب و روز آن سمنبر نوحه گر بود

زهر روزیش، هر روزی بتر بود

بخوبی هرچه دانستم دگر بود

ستاره میپرستیدم قمر بود

دلم با خدمت آن دانه دُر بود

ولی بیوقت گشتن سخت تر بود

نه پل بود ونه بر آبش گذر بود

ز سر تا پای آن را پا و سر بود

فسانه گرچه رازی معتبر بود

ولی مقصود من چیزی دگر بود

ز بعدش خاتم خیرالبشر بود

که او پیغمبران را جمله سر بود

بصورت آدم او را گر پدر بود

بمعنی او پدر آدم پسر بود

چنان در سیر عزت با خبر بود

که جانانش بکلی در نظر بود

به هر پرده که دیگر در نظر بود

ز جانان باز صاحب رازتر بود

ز درد عشق جانان باخبر بود

ز دید جزو و کل صاحب نظر بود

ز طوق لعنت اینجا بیخبر بود

که استاد ملایک سر بسر بود