اناالحق آنکسی داند که از خود

رود بیرون نبیند نیک هم بد

حقیقت حق شوی بی دیدن خَود

نماند پیش تو چه نیک و چه بد

اناالحق آنکه گفت ای دوست حق شد

که کلّی در نمود دوست حق بد

چو حل خواهی شد بشتاب در خود

نظر کن در شریعت نیک یا بد

زهی مانده اسیر اندر تن خود

ندانی این بیان از نیک و از بد

تو در دریائی و افتاده بیخود

درون کشتی صورت ز هر بد

ز حسّ خویش برخوردار از خود

نمیدانست جز حق نیک یا بد

من ار کشتی شکستم صورت خود

که نیکو گویم و دورم من از بد

در آن دریا شدم بیخود ابا خود

نمیگنجد در آن دریا چرا بد

ببینی آن زمان دیدار بیخود

نگنجد پیش تو هر نیک و هر بد

تو در آبی و خوابت برده بیخود

شدی فارغ ز مکر و دیو و هم دد

عنان عقل رفت و عشق آمد

مرا کل ازنهاد خویش بستد

ره حق عاشقان دیدند درخود

رها کردند بیشک نیک یا بد

منم دریا و کشتی رانده بی حد

شده فارغ ز بود نیک یا بد

نمایم این زمان دیدار بیخود

که فانیّم و گشته فارغ از بد

چو نیکم داد هرگز او کند بد

چنین میگفت آن بیچاره با خود

ز جان بگذر در اینجاگاه از خود

که دیدی اندر اینجانیک یا بد

شده در عین قربت لعنتی شد

اگرچه عین لعنش لعنتی بُد

چه سود از رفته دارم آنچه خواند

کند چیزی نیفزاید کآید

تو پنهان گرد و پنهان باش از خود

ببین خود را نه نیکی بین و نه بد