بخد و آن لب و دندانش بنگر

که همواره مرا دارند در تاب

یکی همچون پری در اوج خورشید

یکی چون شایورد از گرد مهتاب

تو گفتی دید خورشید جهان تاب

که از دیدار او چشمش گرفت آب

مکن در ره درنگ و زود بشتاب

چو باد دی مهی و تیر پرتاب

بیندازند ژوپین را گه تاب

چو اندازد کمان‌ور تیر پر تاب

به یک خنده گرت باید چو مهتاب

شب افروزی کنم چون کِرمِ شبتاب

به لابه گفت کاِی ماه جهان‌تاب

عتاب دوستان ناز است برتاب

چنان کز بس گهرهای جهان‌تاب

به شب تابنده‌تر بودی ز مهتاب

تو را تا پیش‌تر گویم که بشتاب

شوی پَس‌تر چو شاگرد رسن‌تاب

زن‌ست آخر در اندر بند و مشتاب

که از روزن فرود آید چو مهتاب

مرا بی تو نه طاقت ماند نه تاب

بکن کاری که خواهی کرد، بشتاب

می و آب روان و نور مهتاب

سماع بلبلان و شمع خوش تاب

نبود آرامشان چون تیر پرتاب

که میرفتند روز و شب چو مهتاب

تو صافی باش همچون عین مهتاب

بر خورشید جان آور دمی تاب

از آن جامی که خورشید جهانتاب

چشیدست و بسرگردانست از تاب

درآید پرزنان اینجای پرتاب

زند خود را بر آن شمع جهانتاب

چو خورشیدم بمانده در تک و تاب

بهر جا گه روان گشته باشتاب

ز نور اوست جزوی در قمر تاب

از آن آمد در اینجاگه جهان تاب

جمالت دیدم اندر روی مهتاب

که تابان‌ست از او نور جهان‌تاب

نماز شام بود و شمع در تاب

که آن خورشید شد مهمان مهتاب

ز بر پوشی ز مروارید شب تاب

به دوش افگند چون پروین به مهتاب