چه بودی گر دگر ره باد بودی

ز روی ویس پرده درربودی

کنون گر مرگ جانم در ربودی

مرا زو درد دل یکباره بودی

که مغناطیس اگر عاشق نبودی

بدان شوق آهنی را چون ربودی؟

امین خانقاه و سفره بودی

ندیدی کس که چیزی در ربودی

بلشکر گفت اگر دوش این نبودی

نهنگی مرگ جانم در ربودی

بصحرا در یکی دیوانه بودی

که چون دیوانگیش اندر ربودی

بنفشه چون نهٔ نرگس نبودی

چرا چون این و آن کور و کبودی

اگر این پردهٔ نیلی نبودی

نه کوژی یافتی کس نه کبودی

ز قهرش آتش ار افسرده بودی

چو انگشتی شدی اندر کبودی

بغایت در لطافت دل ربودی

که چون او در همه عالم نبودی

دم وحدت زدی و دل ربودی

یقین دانم که ما را بود بودی

همه زان تو است و بود بودی

نبودی تا نمودی ذات بودی

همه علم من و حکمت تو بودی

مرا اندر بهانه در ربودی

تو خود بنمودی و خود در ربودی

تو بودی آدم اینجا بود بودی

چنان شو کاوّل اینجاگاه بودی

عیان بودی ولیکن خود نبودی

چنان مستغرق دریای بودی

که در حق جسم و جان اینجا ربودی

که کاجی حق تعالی مینبودی

که تا من در دو عالم خویش بودی

مرا گر همّتی مردانه بودی

خلاصم از دلِ دیوانه بودی

چنین جانم ز دل کی سیر گشتی

اگر جانانه‌ام هم خانه بودی

غلط کردم که در شریان جان است

[...]

بگفت این خواب اگر ناراست بودی

بدینسان راستان را کی ربودی

نمودم امتحان از هر چه بودی

به جز این آستان سودی نبودی