ز هر شمعی که جوئی روشنائی

به وحدانیتش یابی گوائی

اگر نارد نمودار خدائی

در اصطرلاب فکرت روشنائی

همه عالم گرفت از نیک رائی

چنین باشد بلی ظِلِّ خدائی

چه سود افسوس من کز کدخدائی

جز این موئی ندارم در کیائی

یگانه دوستی بودم خدائی

به صد دل کرده با جان آشنائی

چو آمد زلف شب در عطر سائی

به تاریکی فرو شد روشنائی

نشست خویش را در هر هوائی

به هر فصلی مهیا کرده جائی

به پرسیدش که چونی وز کجائی

که بینم در تو رنگ آشنایی

چو ماه از اختران خود جدائی

نه خورشیدی چنین تنها چرائی

بدان صورت که دل دادش گوائی

خبر می‌داد از الهام خدائی

تو را سالار ما فرمود جائی

مهیا ساختن در خوش هوائی

ز ما قصری طلب کرده است جائی

کزان سوزنده‌تر نبود هوائی

چو من بودم عروسی پارسائی

از آن مشتی جلب جستم جدائی

بدان پرندگی زیرش همائی

پری می‌بست در هر زیر پائی

در این دکان نیابی رشته تائی

که نبود سوزنیش اندر قفائی

فلک تا نشکند پشت دوتائی

به کس ندهد یکی جو مومیائی

تو را بس باد ازین گندم‌نمائی

مرا زین دعوی سنگ آسیائی

جهان را از جمالت روشنائی

جمالت در پناه پارسائی

که هر یک بود در میدان همائی

به دعوی گاه نخجیر اژدهائی

زن افکندن نباشد مردرائی

خودافکن باش اگر مردی نمائی