که شاهان چون به شهر نو درآیند

تباهیها و زشتیها نمایند

کم از هشتاد زن پیشش نبایند؛

که کمتر زین ندیمی را نشایند.

دلیران جهان او را ستایند

که روز جنگ با او برنیایند

به پیری هر کسی نیکی فزایند

کجا از خواب برنایی درآیند

چو روی خویش مردم را نمایند

به روی و موی زیبا دل ربایند

همالانم چو مهر دل نمایند

مرا گه‌گه بپرسیدن درآیند

ز هر گونه سپنجی در وی آیند

و لیکن دیرگه در وی نپایند

به سجده تاجداران پیشش آیند

دو رخ بر خاک ایوانش بسایند

مرا نقصی نیابد، گر سفیهان

بنقض من فراوان ژاژ خایند

چو پیشانی شیر بیشه بینند

سگان کاهدان در بانگ آیند

بسی سنگ و بسی گوهر بجایند

نه آهن را نه که را می‌ربایند

به دوش دیگران زنبیل سایند؟

به دندان کسان زنجیر خایند؟

خداوندان اگر تندی نمایند

به رحمت نیز هم لختی گرایند

گر آن دریا شد این درها بجایند

که بر ما بیش از آن درها گشایند

بانگشتت بیکدیگر نمایند

بدیدارت نظرها برگشایند

ترا هم نیز جان خواهان درآیند

وزین کهنه رباطت در ربایند

در روضه سحرگاهان گشایند

جمال او بمشتاقان نمایند

مرا از دور رمزی می‌نمایند

مرا پیوسته درها می‌گشایند

ز نورت قدسیان پر بر گشایند

به انگشتت به یک دیگر نمایند

همه گر پس رو و گر پیشوایند

درین حیرت برابر می‌نمایند

بپیش سگ بسوزن دادن آیند

چو سوزن داده شد تیغ آزمایند