خدا پاک و منزه تو ره خاک

چه نسبت دارد آخر خاک با پاک

چو ما یک ساعتی باشیم در خاک

از آن زنگی نگه مان دار ای پاک

زهی خسرو نشان عالم خاک

زهی سلطان دار الملک افلاک

براق برق رو زین خطه خاک

براند و خطبه خواند اول بر افلاک

همه عالم کفی خاکند ای پاک

مده بر باد امید کفی خاک

منم در فرقت آن روضه پاک

که بر سر می‌کنم از آرزو خاک

در آخر در بر او خفته در خاک

زهی پیر و مرید و چست وچالاک

نبات و معدن و حیوان و افلاک

میان باد و آب و آتش خاک

ملایک بسته زنجیری در افلاک

از آن زنجیر می‌گردند بر خاک

چو بزدایند پشت آینه پاک

شود هر دو یکی چه پاک و چه خاک

ز شوقت آمدم در عالم خاک

ز شوقت می‌روم با عالم پاک

سخنها می‌رود چون آب زر پاک

ولیکن دیده داری تو پر خاک

چو عیسی زنده میر ای زندهء پاک

که تا چون خر نمیری در گوی خاک

کسی کو خاک گردد کل شود پاک

که اسرار دو عالم هست در خاک

چو کار مخلصان آمد خطرناک

گنهکاران برند این گوی چالاک

در آن ساعت که عقل و هوش شد پاک

مگر خواهی شنودن مرده در خاک

چنان از شاخ افتادند بر خاک

که گفتی جان برآمد جمله را پاک

بسی رفتم درین راه خطرناک

ندیدم آدمی را جز کفی خاک

اگر سنگی بیندازی از افلاک

به پانصد سال افتد بر سر خاک

که داند کاین کله‌دار‌ان افلاک

کمر بسته چرا گردند در خاک