چو آب آورد پیشش موسی پاک

بمرده دید او را روی بر خاک

بسی گِرد جهان گشتی چو افلاک

کنون گشتی تو از گشت جهان پاک

چو ما فانی شدیم از خویشتن پاک

که بیند نقشِ ما در عالم خاک

یکی سرگشته فانی گشته بی باک

هویدا شد ز جرم باقی خاک

فزون از صد هزارش بود املاک

فزون از صد هزارش نقد در خاک

چنین گفتست آن دانندهٔ پاک

که هر کو در مُقامر خانهٔ خاک

چو میلی برکشید از سرمهٔ پاک

بیک ره عرش و کرسی دید و افلاک

ملایک جمله می‌گفتند کای پاک

چه بنده‌ست این چنین شایسته ادراک

خمیده پشت پیری دید غمناک

برهنه پای و سر با روی پُر خاک

مرا سازید یک انگشتری پاک

که هر وقتی که باشم نیک غمناک

برای درمنه برخاست آن پاک

درمنه چون برون می‌کرد از خاک

همه جمع آمدند و با دلی پاک

گلیمش را کفن کردند در خاک

یکی دیوی درآمد گفت این خاک

بیارم من ز خاک مردگان پاک

بدو گفتا چه می‌بینی درین خاک

مرا آگه کن ای بینندهٔ پاک

ببردندش از آنجا تا بدان خاک

دلی برخاسته بنشست آن پاک

هزار و هشتصد سالست ای پاک

که تا من مرده‌ام افتاده در خاک

همه آن بود میَلش از دل پاک

که بشکافد زمین او را کند خاک

درآمد جبرئیل و گفت ای پاک

منم روح القُدُس در عالم خاک

مرا گر جُستتی اسباب و املاک

زر و سیمم ترا بودی همه پاک

بدو گفتند ای جرجیس و ای پاک

ترا هیچ آرزویی هست در خاک‌؟