دمی هم گوش ما هاسوی ما کن

پس آنگه هرچه خواهی پیشوا کن

برو ای یار سالک را دعا کن

تو این دنیای دون را خود رها کن

خداوندا مرا از تن رها کن

ز فضل خویشتن اینم عطا کن

بیا در راه حق جان را فدا کن

پس آنگه کار خود با او رها کن

تو روحی جسم را کلّی رهاکن

عنایت را چو عیسی ابتدا کن

اگر تو مغز جان خواهی رها کن

تو مرا این پوست کلّی خود جدا کن

بلا از خویش بین صورت رها کن

از این آلودگی خود با صفا کن

کنون مجروحی و خود را دوا کن

درونت با برون یکسر صفا کن

طبیبت نیست اینجا خود دوا کن

چو مجروحی برو خود را شفا کن

مرا بنگر تو بود خود رها کن

بنزد بود من خود را فنا کن

نهان شو پایداری در فنا کن

فنا گرد و بکل خود را بقا کن

مرا دردیست این دردم دواکن

طبیبم چون توئی دردم شفا کن

در اینجا منزلت در خود فنا کن

پس آن‌گاهی ز من خود را بقا کن

فنا شو خاک و آتش را رها کن

حقیقت آب و آتش هم فنا کن

بدی کمتر کن و نیکی وفا کن

نکوئی خاص از بهر خداکن

یکی بین و دوئی اینجا رها کن

عیان مر جسم وجان کلّی خدا کن

خدائی کن در اینجا خود فنا کن

پس آنگاهی سر و پایت خدا کن

همه وصلست هجران را رها کن

درون جان و دل را با صفا کن

یکی شو این زمان لوحی رها کن

چو من خود را وجودت عین لاکن