و گر خواهد دو تن را نام فراهم

به صد زنجیر نتوان بست با هم

چو من در ملک خوبی پادشاهم

ز لب شکر بدان بخشم که خواهم

به هر جرمی میور در گناهم

که گر شهری بسوزم پادشاهم

که من آزاد کَردِ پادشاهم

چو سنبل از غلامان سپاهم

مرو در غم که غم آمد فراهم

که اندوه است و شادی هر دو با هم

اگر باشد دو صد خرمن گناهم

توانی سوختن از برق آهم

ببینم روی او چندان که خواهم

بدو روشن شود روز سیاهم

ز چاه غبغبش چون کام خواهم

به چاه غم کند آرامگاهم

که ای سنگ سبوی عز و جاهم

به هر راهی که باشم سنگ راهم

توقع از تو هست ای پادشاهم

که شویی جامه جان از گناهم

بود تا کوه هستی پیش راهم

نخواهد بود ره در پیشگاهم

عجب گر سوی او باشد نگاهم

که من محبوب هر جایی نخواهم

چه بد کردم؟ نمی دانم گناهم

به مرگ خویش آخر پادشاهم

بدین در، من نگویم پادشاهم

که یک هندوی آن خال سیاهم

گهی گفتی که چون عذرش بخواهم

که باشد خجلت ار بخشد گناهم

دل و جان را چو ستری نیست با هم

حجاب از پیش برداریم ما هم

مرا زنگ دلست این دود آهم

کزو چون موی زنگی روسیاهم

چو محنت افکند بر خاک راهم

نگردد کس بسر جز دود آهم

مرا هم نیست جرمی بیگناهم

ز دست دل به این روز سیاهم

چو راه دل نزد افسون شاهم

که خواهد بردن از افسون ز راهم