ز پیری حاصل من مد آه است

که دود شمع کافوری سیاه است

سیه نامه که بر عصیان گواه است

جمال عفو را خال سیاه است

چنان رحمت به لطف او گواه است

که طاعت نزد عفو او گناه است

در آن دم هر که بشناسد که شاه است

اگر گوید که تو شاهی گناه است

ز اقبالش چنان دانم که شاه است

که پیشانیش بر دولت گواه است

ور از سگریو پرسی پادشاه است

چو کل بر جز، خدیو این سپاه است

اگرچه رام سر تا پا گناه است

مبرا شو که اشکش عذر خواه است

تماشاگاه دل چشم سیاه است

که هر زخم نگاهش عیدگاه است

ز شرم بی زبانی بر تن من

سر هر مو زیان عذر خواه است

چرا مستغنی از عالم نباشد

[...]

به بزم شاه کان عرش اشتباه است

فلک فانوس شمع مهر و ماه است

خصوص امروز عالی قدر و جاه است

که چاکر بر در عالم پناه است

به عرضم قلب پاک شه گواه است

که صدق و کذب تشخیصش ز شاه است

همه احکام محکم حکم شاه است

نظام ملک در معنی گواه است

ز یک یک ذره سوی دوست راه است

ولی در چشم تو عالم سیاه است

جهان گر پر سپید و پر سیاه است

همی دان کان لباسِ پادشاه است

به صدق گفته‌ام هر دل گواه است

که دل‌ها را به سوی دوست راه است

به هر سو رو نمایی دوست آن سوست

جز او را گر ببینی اشتباه است

بر او این مبلغ استمرار شاه است

که شیخ راه و پنیر خانقاه است

نشانیها که دادی اشتباه است

خلاف انفاق اهل راه است

قدت چو سرو و، رخسارت چو ماه است

که بر هر دو، مرا هر دم نگاه است

نباشد سرو را اینگونه رفتار

نه اینسان ماه را بر سر کلاه است

تو با مه مشتبه هرگز نگردی

[...]

نمی‌دانی نظربازی گناه است

ز ما تا قبر چار انگشت راه است

درین عزلتگه شوق، آشناهاست

درین گمگشته کشتی، ناخداهاست