که هشیار است اینجا تا بدانیم

کتاب وصل خود با اوبخوانیم

حقیقت بیش از آنی مانده آنیم

که از سر حقیقت ما عیانیم

درین ره حق شدیم ازواصلانیم

از آن گفتیم تا جان برفشانیم

چو در بیرون و در جانت عیانیم

همت ما در زبان جوهر نشانیم

همه در تو گمیم و هم عیانیم

بتو پیدا شده اندر جهانیم

از این سودا مر او را وارهانیم

که ما احوال این شه نیک دانیم

دو روزی کاندر این منزل نهانیم

ز دید ذاتِ بیچون در عیانیم

بنقد امروز دستی برفشانیم

که نقد امروز در روی جهانیم

بنقد امروز کامی زو ستانیم

ز وصلش دمبدم کامی برانیم

چنان این سر بیان گفته خوانیم

که بیشک بت پرست عشقشانیم

بیک بینان خود اینجا عیانیم

حقیقت بیشکی جان جهانیم

دگر اینجای مانده تا بخوانیم

حقیتق هیچ ماندست تا بدانیم

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم

چو مؤمن آینه مؤمن یقین شد

چرا با آینه ما روگرانیم

کریمان جان فدای دوست کردند

[...]

میان ما درآ ما عاشقانیم

که تا در باغ عشقت درکشانیم

مقیم خانه ما شو چو سایه

که ما خورشید را همسایگانیم

چو جان اندر جهان گر ناپدیدیم

[...]

چرا شاید چو ما شه زادگانیم

که جز صورت ز یک دیگر ندانیم

چو مرغ خانه تا کی دانه چینیم

چه شد دریا چو ما مرغابیانیم

برو ای مرغ خانه تو چه دانی

[...]

چو تسکین غبارت باز دانیم

درین گلشن چو بادت باز خوانیم

جواب نامه را چون باز خوانیم

مزاجش هر چه باشد بازدانیم

بیا تا حال یکدیگر بِدانیم

مُراد هم بجوییم ار توانیم

ز ما ناید به جز بد نیک دانیم

تو ما را نیک کن تا نیک مانیم

نه آخر خود خس این آستانیم

چرا بر خاطرت زینسان گرانیم