چو او را گندمی بی صد بلا نیست

ترا هم لقمهٔ بی غم روانیست

چه کارست این که در دنیاء فانیست

جهانی کار کار آن جهانیست

مرادر کار او برگ ریا نیست

نمازم بر چنین شاعر روا نیست

عدد گر غیر خودبینی روانیست

ولی چون عین خود بینی خطا نیست

قبای فهم این بر قد ما نیست

کسی را زهرهٔ چون و چرا نیست

چو او را نیم جو هفت آسیا نیست

کند دست آس چون این کار مانیست

تو در شادی و من در غم، روانیست

اگر این خود رواست آخر وفانیست

جهانا در تو بویی از وفا نیست

که یک زخمت ز استادی خطا نیست

ولی چون چرخ را با کس وفا نیست

بآخر غدر کرد این را دوانیست

دمی کز عشق آمد زندگانیست

در آن دم جملگی راز نهانیست

از آن از مرگ بیشک زندگانیست

که این غمها به آخر شادمانیست

بقای توست جانت کز فنا نیست

ازین حبس وز زندانش رها نیست

طریق عشق جانان بی بلا نیست

زمانی بی بلا بودن روا نیست

هر آنکو دین ندارد مرد ما نیست

میان عاشقان و با صفا نیست

بدان اینجا بقای جاودانیست

نمود عشق بی نام و نشانیست

یقین در کشتن اینجا زندگانیست

بر عشاق این راز نهانیست

در این دوزخ بلای جاودانیست

که مردن بهتر از این زندگانیست

همه کورندو اینجا رهنما نیست

همه بیگانه گویا آشنا نیست

اگر اهل فتوت را وفا نیست

همه کارش به جز روی و ریا نیست

کسی کو را بخشم اندر رضانیست

فتوت درجهان او را روا نیست