کلیم آنجا که معجز را بیان کرد

ده و دو چشمه از سنگی روان کرد

به دستان چون فلک نقشی عیان کرد

به بیدستان چو گل خود را نهان کرد

چو رویش دید رو در حاضران کرد

کزین خوشتر چه آرایش توان کرد؟

براهش با پری همداستان کرد

پریوارش ز چشم من نهان کرد

دل از من بُرد و روی از من نهان کرد

خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییَم در قصدِ جان بود

خیالش لطف‌هایِ بی‌کران کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم؟

[...]

چو زلف بی قرارش قصد جان کرد

قرار دل رهین هندوان کرد

بشد نقد دلم صرف و ندیدم

ز سودای تو سودی جز زیان کرد

گر اشکم هرزه رو شد بد مگویش

[...]

عزیز از مصر رو در کاروان کرد

نظر در روی آن آرام جان کرد

زلیخا را غم یوسف چنان کرد

که از اشک شفق گون خونفشان کرد

وداع کلبه تنگ جهان کرد

وطن بر اوج کاخ لا مکان کرد

جهان پیر را بختت جوان کرد

تو را شاهنشه آخر زمان کرد

ز پیشش برد آن صورت نهان کرد

که این بازی بود یک دم توان کرد

طریق دشمنی با او عیان کرد

به هر جانب رسولی را روان کرد

دگر تمثال شبدیز آنچنان کرد

که در خوبیش مشهور جهان کرد

چه ملکی را ز نو دارالامان کرد

چه جانی در تن خلق جهان کرد

زلیخا را چو پیری ناتوان کرد

گلش را دست فرسود خزان کرد

چنان کان دلربا بود آنچنان کرد

هر آنچ از سنگ نتوان کرد آن کرد

هجوم خلق و عشق بت چنان کرد

که دورم عاقبت از خانمان کرد

بنام آنکه بار دل گران کرد

دعا را محرم راز نهان کرد

کسی کز آستانش سرگران کرد

بر آن سر گردنش کار سنان کرد

سخن را بسکه توصیفش روان کرد

ورق را در سفینه بادبان کرد