کنون این دل کجا شد در میانه

چه گویم زین طلسم و این بهانه

براه بادیه گفت آن یگانه

دو جوی آب سیه دیدم روانه

نظر باید در اول بر نشانه

که تا تیر از کمان گردد روانه

من آن خواهم همیشه در زمانه

که تیر شاه را باشم نشانه

تن خود را چرا خواهی نشانه

کاسیر تیر گردی جاودانه

چو ایشانند اُستاد زمانه

شده در جادوئی هر دو یگانه

ز اهل خلد گردی جاودانه

کند شیطان سجودت بی بهانه

چو برخیزد بهانه از میانه

تو ما را ما ترا تا جاودانه

چو پای غیر آمد در میانه

ربودیم از میانش جاودانه

بپرسید از جوان شاه زمانه

که چون برخاستی تو از میانه

بمانی در عقوبت جاودانه

کست فریاد نرسد در زمانه

چو بی تو آوریدت در میانه

ترا بی تو برد هم بر کرانه

چو بشنود این سخن مرد یگانه

ز چشمش گشت سَیل خون روانه

جوابش داد کای شیخ یگانه

که‌را این برگ باشد جاودانه‌؟

بدو گفتا که ای شیخ زمانه

چه گفتی با خداوند یگانه

زبان بگشاد آن مرد یگانه

که من آزادم از شاه زمانه

یکی زنبور می‌آمد ز خانه

بغایت بیقرار و شادمانه

بود از زمردان دیوارِ خانه

ز زرّ سرخ آن را آسمانه

اگر فانی شوند اهل زمانه

تو هم فانی شوی اندر میانه

چنین گفتست مجنون آن یگانه

که یک تن داد دادم در زمانه