چو تیرانداز شد گشت زمانه

فراقش تیر و جان من نشانه

همی گفت ای فرومایه زمانه

بدزدیدی ز من دُرّ یگانه

که من گشتم ز بخت بد فسانه

ز تو بوسی وزو صد تازیانه

چنان گردی که شاهان زمانه

به درگاهت ببوسند آستانه

توی فرخ شهنشاه زمانه

بمان اندر زمانه جاودانه

چو فُرقت خواهد افگندن زمانه

پدید آرد ز پیش او را بهانه

جدایی را پدید آمد بهانه

غمانم را پدید آمد کرانه

گریز ای دل ز آسیب زمانه

گریز ای دل ز ننگ جاودانه

بسی سختی بدیدم از زمانه

مر آن را پاک مهر تو بهانه

پذیره کرد از گل این بهانه

گرفتش دست و بردش سوی خانه

اگرچه بود مویش زنگیانه

چنان چون بود چشمش آهوانه

کمان‌ور گشته هر کس در زمانه

ملامت تیر و جان من نشانه

ز ما ماند به گیتی در، فسانه

در آن گیتی خدای جاودانه

نگر تا چند کرده‌ست این زمانه

میان این دو ناخفتن بهانه

دهد او را شب و روز آب و دانه

کند از عود و عاجش ساز خانه

جهان این کار دارد جاویدانه

خوشی برّد به شمشیر زمانه

من او را شاد خواهم جاودانه

شده ایمن ز بیداد زمانه

به بالا راست چون سرو جوانه

ز سرو آتش برآهخته زبانه

مرا ببرید از آن سرو جوانه

که سروستان او کاخست و خانه

چنان دو تیر پران یر نشانه

میان هر دوان روزی میانه