بحمدالله من از دردی کشانم

ز ذوق درد دردش جان فشانم

برون از مهرورزی پیشه ام نیست

بغیر از عاشقی کاری ندانم

بیک دم از دو عالم پاک بگذشت

[...]

گه از دل ناله بر گردون رسانم

گهی از دیده سیل خون فشانم

به شیرینی و چربی از زبانم

نهادی لقمه خوش در دهانم

سخن را پایه بر جایی رسانم

که بنوازد به احسنت آسمانم

به تسخیرش عزیمت ها بخوانم

کنم در شیشه و پیشت نشانم

به دست سرکشی دادی عنانم

کزو جز سرکشی چیزی ندانم

اگر بر روید از تن صد زبانم

چو سبزه شکر لطفش چون توانم

بدین وعده بغایت شادمانم

ولی گر بختم این باشد چه دانم

بدو گفتی که ای مقصود جانم

به مصراز خویشتن دادی نشانم

ز تو دلریش تر پیشت رسانم

فکنده پیش سر پیشت نشانم

ز معجزهای حسن توست دانم

که از آب افکنی آتش به جانم

کمر کن دست یعنی در میانم

که بر لب آمد از دست تو جانم

نخستین گفت کای مقصود جانم

که جان را جز تو مقصودی ندانم

ز قحط هجر تو بس ناتوانم

ببخش از خوان وصلت قوت جانم

که ای کام دل و مقصود جانم

به عالم جز تو مقصودی ندانم

خیالش گر رود چون زنده مانم

که در قالب خیال اوست جانم

که هر حاجت که امروز از تو دانم

روا سازم به زودی گر توانم

که من هم جانب ارمن روانم

بود دولت دهد از تو نشانم

مهین بانوش گفت ای مهربانم

به دیدار تو روشن جسم(و)جانم

که ای دلبر فدایت باد جانم

مبادا بی غمت نام و نشانم