شد آگه دایه و گل را چنان دید

ز تخت زر سوی بامش روان دید

درآمد دایه گلرخ را چنان دید

رخ گل همچو برگ زعفران دید

چو هرمز حلقهٔ زلفش چنان دید

دل خود چون نگینی در میان دید

چوهرمز دایه را در گلستان دید

تو گفتی تشنهیی آب روان دید

چو دایه آن دو دلبر را چنان دید

دو جان هر دو بیرون ازجهان دید

چو شاه آن چشمهٔ آب روان دید

چو آب خضر شیرینتر ز جان دید

چو جای خویش را گلرخ چنان دید

جهان برچشم خود همچون دخان دید

وزیر خاص چون شه را چنان دید

بدان دلداده دل را مهربان دید

دل پر خون خود را بیم جان دید

ملامت کرد هر کو را چنان دید

بخشکی بر اجل کشتی روان دید

که دریا پرنهنگ جان ستان دید

میان خاک مادر را چنان دید

گلی را زردتر از زعفران دید

هر آن سالک که اینجا او عیان دید

ازو دید ار ذات جان جان دید

هر آنکو مرگ اینجا جاودان دید

عیان مرگ دید و جان جان دید

هر آنکو مصطفی در خود عیان دید

ز دید مصطفی بس دید جان دید

چو اینجا رهگذار آن جهان دید

از آن خود را حقیقت جان جان دید

چو او را صاحب شرع و بیان دید

زبانش لال شد خود بیزبان دید

وصال ما کسی یابد که جان دید

مرا اندر عیان جا و جهان دید

خدا شد تا مکان را بیمکان دید

همه جان بود و خود از جان جان دید

قدم زد آنگهی کون و مکان دید

نمود خود همه پیغمبران دید

بجز حق می نداند حق توان دید

که چشم جان تواند جان جان دید