جلالم در جلالم بحر مانده

بسی دربحر خود کشتی برانده

خداوندا مرا در علم جان ده

تو این اسرار پنهانم عیان ده

هزاران آدمی کو علم خوانده

بگرد خویشتن خطّی کشانده

به پرده همچو ایشانی تو مانده

از آن اسرار کل حرفی نخوانده

درون پردهٔ تو بازمانده

اگرچه در عیانی راز خوانده

چه سود از روزگار برفشانده

بدل در حسرت جاوید مانده

منت حیران و لعنت باز مانده

نمود عشقت اینجا باز خوانده

نمود اوّلش در دیده مانده

که گردستی بده بر گل فشانده

نمود اوّلش در دیده مانده

اگرچه دست بد بر گل فشانده

فنا یکتا بُد و دوئی نمانده

تمامت جوهر از کل برفشانده

ترادردیست ازدلدارمانده

که درمان وی آمد یار خوانده

تو رسم عاشقان دریاب و جان ده

هزاران جان بیک دم رایگان ده

ز عشقم خرّم و شادان بمانده

ازآنم دست از دل برفشانده

گهی در عین تقلیدم بمانده

گهی دستم ز جان و دل فشانده

نظاره اندر این نقدند مانده

حذر کن تا نباشی هان تو رانده

چگویم تا بدانی ای بمانده

بخود حیران و یک حرفی نخوانده

بمانی تاابد بیشک بمانده

درون نفس دوزخ ای نخوانده

همه گفته سوی تقلید مانده

نه کس را رخت در دریا فشانده

چنان بیهوشم و حیران بمانده

بیک ره دست از جان برفشانده

از آنی بیخبر ای دل بمانده

که هستی دست از خود برفشانده