کز آن افزون که دوران جهان است

شب و روز و زمین و آسمان است

ز قند من سمرها در جهان است

درِ قصرم سمرقندی از آن است

من آن خانیچه‌ام کآبم عیان است

هر آنچم در دل آید بر زبان است

بر این رقعه که شطرنج زیان است

کمینه بازی‌اش بین‌الرخان است

جهانی جان چو پروانه از آن است

که آن ترسا بچه شمع جهان است

به ترسایی درافتادم که پیوست

مرا زنارِ زلفش بر میان است

درآمد دوش آن ترسا بچه مست

[...]

همه عالم خروش و جوش از آن است

که معشوقی چنین پیدا، نهان است

ز هر یک ذره خورشیدی مهیاست

ز هر یک قطره‌ای بحری روان است

اگر یک ذره را دل برشکافی

[...]

رهی کان ره نهان اندر نهان است

چو پیدا شد عیان اندر عیان است

چه می‌گویم چه پیدا و چه پنهان

که این بالای پیدا و نهان است

چه می‌گویم چه بالا و چه پستی

[...]

سگ دیوانه را چون دم چنان است

که در مردم اثر از وی عیان است

بزرگی گفت ازل همچون کمان است

هزاران تیر هر دم زو روان است

تو پنداری که زخمش رایگان است

هزاران ساله طاعت نرخ آن است

ازین وادی که در وی بیم جان است

اگر خونی شود جان جای آن است

نشان بندهٔ مقبل همان است

که پیش از کار کردن کاردان است

همه عالم پر از آثار جان است

ولی جان از همه عالم نهان است

زمین سفلیان را آسمان است

سرای علویان را آستان است

یقین می‌دان که راهی بی‌کران است

رهی تیره چراغش نور جان است

عجب تر گفت نزدیک من آن است

که در دریا ز خود کس را نشان است

یقین می‌دان که مغز و پوست یکسان است

ولی از پیش چشم خواجه پنهان است

وجود آیینه است اما نهان است

عدم آیینه را آیینه‌دان است

ندانم بام بُستانت چه سان است

که زندان تو باری بوستان است

برین نطع زمینت بیم جان است

که دم چون ریگ در شیشه روان است