چو در آغاز دید اعیان انحام

ندای کل شنید از یار پیغام

اگر تو بی‌نظر در ره زنی گام

نگونساریت بار آرد سرانجام

نبُردی هیچ چیز از پخته و خام

مگر چیزی که دادندی بهنگام

جهود صِرف باید بود ناکام

که بهتر آن جهود از مردم خام

چو مرگ من مرا افتاد ناکام

برای مرگ خود برداشتم گام

بدو گفتند ای شوریده ایام

چراکردی بخون آلوده اندام

شهش گفتا توئی افتاده در دام

مرا از چه شکاری می نهی نام

مرا مقصود این بودست ما دام

که گیرم در درون آدم آرام

اگر خواهی که پیش افتی بهرگام

بترک خود بباید گفت ناکام

چو غزّالی شنید این شیوه پیغام

دلش خوش گشت و بیرون جست از دام

مگر روزی ایاز سیم اندام

چو جانها سوخت تنها شد بحمّام

ز عکس صورتش دیوار حمام

همه رقّاص گشته از در و بام

چو آخر حدِّ او آمد بانجام

ازو پرسید پنهان پیر بسطام

رسول آمد بداد ازمرد پیغام

بخشم آمد ازو شاه نکونام

حکیمی بود کامل مرزبان نام

که نوشروان بدو بودیش آرام

همه آنچش نباید دید ناکام

همه همچون تو آن بیند سرانجام

خطاب آمد کزین شوریده ایّام

چو وقت آید شوید آگه بهنگام

که چون دستم فرو بندند ناکام

نجنبد یک سر مویم بر اندام

چو کِسری گر کنی طاق دلارام

ز کَسری جبر نپذیرد سر انجام

چه خواهی کرد ملکی را که ناکام

بلای جان تو باشد سرانجام