چو بر مروای نیک انداختی فال

همه نیک آمدی مروای آن سال

بدین طالع که هست این نقش را فال

مرا چون نقش خود نیکو کند حال

پس از پنجاه چله در چهل سال

مزن پنجه در این حرفِ ورق‌مال

نشاط عمر باشد تا چهل سال

چهل‌ساله فرو ریزد پر و بال

چو عمر آمد به حد چارده سال

بر آمد مرغ دانش را پر و بال

فرود آمد بدان دیر کهن‌سال

بر آن آیین که باشد رسم ابدال

روانه شد چو سیمین‌کوه در حال

در افکنده به کوه آوازِ خلخال

و گر گردم به کوه و دشت صد سال

به جز سایه کسم ناید به دنبال

که می‌داند که این دِیر کهن‌سال‌‌؟

چه مدت دارد و چون بودش احوال

در این اندیشه صابر بود یک سال

نشد واقف کسی بر حسبِ آن حال

ز نیکو کردن زنجیر خلخال

نه نیکو کرد بر زنجیریان حال

همان صاحب‌سخن پیر کهن‌سال

چنین آگاه کرد از صورت حال

بجنبانید مرغان را پر و بال

برآوردند خوبان بانگ خلخال

به بانگ زیورش کز شور خلخال

در آرد مرده صد ساله را حال

هزار اشتر سیه چشم و جوان سال

سراسر سرخ موی و زرد خلخال

شنیدم من که آن فرزند قتال

در آن طفلی که بودش قرب نه سال

گذشت از پانصد و هفتاد شش سال

نزد بر خط خوبان کس چنین خال

مگر او درد دندان داشت ده سال

پیمبر را نکرد آگه ازان حال

لَنَقْلُ الصخر من قلل الجبال

اَحَبُّ اِلیَّ مِن مِنَنِ الرجالِ

مگر ترسید آن مرد بد افعال

که بر گوید برادر را زن آن حال