به عید آرایِ ابرویِ هلالی

ندیدش کس که جان نسپُرد حالی

وز آنجا رخت بربستند حالی

ز گل‌ها سبزه را کردند خالی

حریفی جنس دید و خانه خالی

طبق‌پوش از طبق برداشت حالی

کبوتر چون پرید از پس چه نالی

که وا برج آید ار باشد حلالی

چو مانَد بَدر‌، گو بشکن هلالی

چو خوبی هست، ازو کم گیر خالی

نشست و باده پیش آورد حالی

بتی یا رب چنان و خانه خالی

بر آن افسانه چون بگذشت سالی

مزاج شه شد از حالی به حالی

به تنگ آمد شبی از تنگ‌حالی

که بود آن شب بر او مانند سالی

به شوخی پشت بر شه کرد حالی

ز خورشید آسمان را کرد خالی

گره بگشای ز ابروی هلالی

خزینه پُر گهر کن، خانه خالی

ملک فرمود تا شاپور حالی

ز جز خسرو سرا را کرد خالی

چو پیری بر ولایت گشت والی

برون کرد از سر آن سودا به‌سالی

حبش را تازه کرد از خط جمالی

عجم را بر کشید از نقطه خالی

سرای فضل بود از بخل خالی

برات گنج رحمت خواست حالی

نه گنجی ای دل از ماران چه نالی

که از ماران نباشد گنج خالی

چو باشد محتسب فاروق عالی

نگردد هیچ منکر در حوالی

زنی بودست با حسن و جمالی

شب و روز از رخ و زلفش مثالی

چنین فرمود آنگه شاه عالی

که در میدان برید آن کُرّه حالی

برفت آن نانوا القصّه حالی

فرو آراست قصری سخت عالی

عزیزی بود بس شوریده حالی

ز شبلی کرد آن ساعت سؤالی