هم آن شیپور بر صد راه نالان

به سان بلبل اندر آبسالان

دل ویرو ز هجران بود نالان

دل موبد ز جانان بود بالان

کنون پر درد و پر تیمار و نالان

ز همزادان بریده وز همالان

بدو گفت ای ز بخت خویش نالان

تو شیری چند نالی از شغالان

میان کشت لاله دید بالان

میان شاخ بلبل دید نالان

زمانی گشت گرد چشمه نالان

به گریه دست‌ها بر چشم مالان

تو را مَشکوی مشکین پُر غزالان

مَیفکن سگ بر این آهوی نالان

غزل‌های نظامی را غزالان

زده بر زخمهای چنگ نالان

چنان بد آدم از ذوق وصال آن

که پیشش بود گوئی مر خیال آن

ز درد آدم اینجا اوست نالان

از آن در چرخ بین صاحب وصالان

چونی اندر میان جمع نالان

یقین دانند عیان صاحب وصالان

صنم در تیره شب زینگونه نالان

پرستاران به حسرت دست مالان

به جان بیگناه خردسالان

به شام بی چراغ تنگ حالان

غم افزائی، چو عیش تنگ حالان

کژ اندیشی، چو عقل خردسالان

شبی بیدار بود، از عشق نالان

پریشان گشته چون آشفته حالان

خوشا صبح و صبوحی با هُمالان

نظر بر طلعت فرخنده فالان

خداوندا بده صبری جمیلم

که می‌نشکیبم از صاحب جمالان

خیالست این که برگردم ز خوبان

[...]

به سیمین لعبتان از خردسالان

به صن خانه در رعنا غزالان

بیا کز هجر روز خسته حالان

سیه گردیده چون چشم غزالان

به دشت چین تو با مشکین غزالان

به کوه مصر من چون شیر نالان

به نام ایزد یکی دشت از غزالان

همه بالا بلندان خردسالان