کزین پس چون زمن دستان نگارند

یکی از عشقبازانم شمارند

خوش آمد این کهن رسمم از آنان

که خود را از بزرگان میشمارند

که چون بیرون روند از ملک ناچار

بجای خود، بزرگی باز دارند

که هر جا نخل بخل و ظلم بینند

[...]

حواس اندر پی کار تو دارند

ندانم تا چه بر روز تو آرند

شنو از عامه کاهل اقتصارند

بظاهر در شریعت آشکارند

چو اینها پردهای حسن یارند

نقاب آنجمال و آن عذارند

که هر دوری از آنشه یادگارند

از آن دوده و زان نسل و تبارند

گر او شد کشته عالم با تو یارند

تو مهره مهر جو خلق ار چه مارند

سلوک و جذب پس با هم دو یارند

معین یکدیگر بر رهسپارند

اگر تو غافلی اعضا بکارند

همه در حمد و نعت کردگارند

بدانش بین نه بر خر کش سوارند

که شیخان تصنع بی شمارند

بصحرای دوئی صید نزارند

بنیزار احد شیر شکارند

برون از حد و افزون از شمارند

چسان پنهان کنم چندین هزارند

به کثرت گرچه بیرون از شمارند

ولی در کار وحدت استوارند

که مغز ما و این می هر دو یارند

بهم چون جسم و چون جان سازگارند

حبیبان راز او پوشیده دارند

طبیبان درد او را چاره آرند

درخت میوه دار از روم آرند

درون گلشن ایران بکارند

شبی پیش خدا بگریستم زار

مسلمانان چرا زارند و خوارند

ندا آمد ، نمیدانی که این قوم

دلی دارند و محبوبی ندارند

از این رو یکدگر را پاس دارند

یکیشان گر به چاه افتد در آرند

ملائک زین مصیبت اشک بارند

خلائق چهره در خون می نگارند

خزان گلشن دین شد که مردم

ز سیل اشک چون ابر بهارند

چه جای گریه است و اشکباریست

[...]

«‌بدی و وام و بیماری‌، سه یارند

که گر هستند اندک‌، بی‌شمارند»