ابوالفتح آفتاب نامداران

مظفر نام و تاج کامگاران

چه خُرَّم‌جشن بودَ انْدر بهاران!

به جشنَ انْدر، سراسر، نامْداران.

ازین هر ماهرویی را هزاران

به گِردَ انْدر نِگارین پَرْسْتاران.

ز عُمْرِ خویشْ بودم در بهاران؛

چو شاخِ سُرخِ بیدَ ازْ جویباران.

که زردست این سزای نابکاران.

کبودست این سزای سوکواران.

کجا، آنگه ز گشتِ روزگاران،

در آذرماه بودی نوبهاران.

فروافگنده سر چون شرمساران

همی پیچید چون زنهار خواران

به بت رویان شهر و نامداران

سرا آراسته چون نوبهاران

ز دشت تازیان چندان سواران

کجا بودند بیش از قطر باران

چنان کز بانگ رعد نوبهاران

برون آید بهار از شاخساران

در آن انبوه گردان و سواران

وز آن شمشیر زخم و تیرباران

پس آنگه با پسندیده سواران

ستوده خاصگان و نامداران

مباش از جملهٔ زنهار خواران

که یزدان است با زنهار داران

به گردش خادمان و نامداران

گزیده ویژگان و جانسپاران

ز لشکر مهتران و نامداران

برو بارنده سیم و زر چو باران

زنان سرکشان و نامداران

به گرد ویس همچون سوکواران

چو ماهی در چمن گاه بهاران

ستاره گرد ماه اندر مزاران

به روز اندر میان غمگساران

چو گویم پیش چوگان سواران

رخانش بود گفتی نوبهاران

هم از چشمش برو باریده باران

اگر زایند از آن تخمه هزاران

همه دیوان بُوند و بادساران