خود این از جهل و بعلمی بکار است

فضولی در قضای کردگار است

که چمش ز آتش دل اشکبار است

همیشه در امید و انتظار است

ز صدق‌النور بشنو کت بکار است

مراد از کشف دو راز استتار است

تصوف عجز و فقر و انکسار است

نه اظهار علوم و افتخار است

غرض لفظی که او بی‌اعتبار است

به پیش اهل غیرت سخت عار است

هر آن یک زین دوشق را اعتبار است

صفی را شق ثانی اختیار است

کسی عبدالحلیم اندر شعار است

که بر هر ناملایم بردبار است

مراتب زان یکی لیل و نهار است

که این هر دو بیک نور آشکار است

چو او خود گرچه با هر قطره یار است

ز ما تا او هزاران بحر نار است

شئوناتی که بینی برقرار است

حقیقی نیست محض اعتبار است

تقابل بین اسماء باعتبار است

که در امر الهی بر قرار است

تو را خود این طبیعت تا بکار است

بسر فکر علو و اقتدار است

تمسک آن بفقر و افتقار است

دگر ترک تعرض و اختیار است

هر آثاری ز فعی برقرار است

نشانی از نمود کردگار است

بسر هاشور آن شیرین شعار است

بدلها عشق آن عذرا عذار است

خود این جبریست کاصل اختیار است

چه هر شیئی بجای خود بکار است

محاذاتت حضور وجه یار است

همان وجهی که بروی انتظار است

غرض آن مغرب الشمس استتار است

که حق را در تعین برقرار است

در این هر یک مراتب بیشمار است

کسی فهمد نکو گو مرد کار است

چو عشق آمد حریف صد سوار است

از و نفس موسوس خوار و زار است