حکیم بیعمل همچو حمار است

که اسفار کتب را زیر بار است

خود آن نسبی بمحض اعتبار است

بخارج زو نه عینی بر قرار است

چه هیکل پرده دارالقرار است

میان حق و خلق آن مستعار است

بنزد سالکی کو رهسپار است

سفرها شد معین آنکه جار است

خود این از جهل و بعلمی بکار است

فضولی در قضای کردگار است

که چمش ز آتش دل اشکبار است

همیشه در امید و انتظار است

ز صدق‌النور بشنو کت بکار است

مراد از کشف دو راز استتار است

تصوف عجز و فقر و انکسار است

نه اظهار علوم و افتخار است

غرض لفظی که او بی‌اعتبار است

به پیش اهل غیرت سخت عار است

هر آن یک زین دوشق را اعتبار است

صفی را شق ثانی اختیار است

کسی عبدالحلیم اندر شعار است

که بر هر ناملایم بردبار است

مراتب زان یکی لیل و نهار است

که این هر دو بیک نور آشکار است

چو او خود گرچه با هر قطره یار است

ز ما تا او هزاران بحر نار است

شئوناتی که بینی برقرار است

حقیقی نیست محض اعتبار است

تقابل بین اسماء باعتبار است

که در امر الهی بر قرار است

تو را خود این طبیعت تا بکار است

بسر فکر علو و اقتدار است

تمسک آن بفقر و افتقار است

دگر ترک تعرض و اختیار است

هر آثاری ز فعی برقرار است

نشانی از نمود کردگار است

بسر هاشور آن شیرین شعار است

بدلها عشق آن عذرا عذار است

خود این جبریست کاصل اختیار است

چه هر شیئی بجای خود بکار است