تو در دریای ذات من فتادی

دریغا ای پدر دادی ندادی

تو اصل کلّی و اینجا فتادی

ز چار ارکان و پنج حس در نهادی

جمال یار میبینم بشادی

مرا این عین جاویدان تو دادی

چو آدم سوی عدن آمد ز شادی

بدو جبریل گفتش یا عبادی

نمیدانی که چون اینجا فتادی

که اندر صورت فانی نهادی

در اسرار شریعت جان ندادی

قدم زینجایگه بیرون نهادی

نکردی پیش بینی جان بدادی

بهر زه در بلای دل فتادی

در این دنیا نه غم دارم نه شادی

که دیدم جملگی مانند بادی

تو خودجانی و بی قلب اوفتادی

که اینجاگاه تو همراه بادی

توئی نور و در این ظلمت فتادی

ولیکن عاقبت سر برگشادی

از آن نامحرمی همچون جمادی

که اینجاگه نداری هیچ دادی

براه شرع احمد داد دادی

از آن بر فرق تاجی بر نهادی

بسی داغم که اندر دل نهادی

کنون غم رفت و آمد وقت شادی

در این دیر فنا بیرون فتادی

گره از کار بیشک برگشادی

انالحق با تو میگویم بشادی

که این توفیقم آخر می تو دادی

ز دنیا هیچ دل را نیست شادی

عجب در غرق این دریا فتادی

تو ای جان جهان چون درد دادی

مرا بر جان و دل دردی نهادی

در اینجا بین و اینجا رو بشادی

که چون بینی تو اینجا داد دادی

قدم چون در ره جانان نهادی

حقیقت درد آندم برگشادی

بهرگامی که اینجاگه نهادی

دری دیگر ز معنی برگشادی