مگر چون سر ز فرمانش نتابم

ز چرخ همتش معراج یابم

که من زین بیش او را بر نتابم

همان چیزی که می خواهد نیابم

ز رخسار تو تابد آفتابم

ز گیسوی تو بوید مشک نابم

به دیدارت چنان باشد شتابم

که یک ساعت قرار تن نیابم

ازین بهتر دلارامی نیابم

سر از پیمان و فرمانش نتابم

از آن رو روسوشب مست و خرابم

که جز مستی دگر چاره نیابم

به جای دو لبت گر نوش یابم

به جان تو که باشد زهر نابم

مرا کامیست از تو گر بیابم

سر از فرمان و رایت بر نتابم

اگر بر تو بدل جویم نیابم

نباشد هیچ مه چون آفتابم

چرا از مهر زلفینت بتابم

ز مشک تبتی خوشتر چه یابم

به آزار تو روی از تو نتابم

که من چون تو یکی دیگر نیابم

دو زلفانت گرم تار ربابم

چه میخواهی ازین حال خرابم

ته که با مو سر یاری نداری

چرا هر نیمه شو آیی بخوابم

مرا ایزد تعالی خاطری داد

که دایم با فلک بودی عتابم

بمعنی دادن بکر آنچنان بود

که با او کان معنی بدخطابم

بهر وقتی کزاو کردم سؤالی

[...]

چنان خسبان چو آید وقت خوابم

که گر ریزد گلم ماند گلابم

چو من زین ره به مشرق می‌شتابم

مگر خورشید روشن را بیابم

بدیشان گفت آن آید صوابم

که چون من روی از دنیا بتابم

چو برخاست این چنین روشن حسابم

یقینم شد که من خود را حجابم

در اندیشه چنان مست خرابم

که دیگر می‌نیاید نیز خوابم

کنون گر صد سخن برهم بتابم

یکی را باز میندهد جوابم

ز گل هم سیخ سوخت و هم کبابم

وزین آتش ز سر بگذشت آبم