خراسان را وزارت داشت بابش

ولی انداخت او تابرد آبش

بود بر قرب ماهی شرب آبش

برین میکن قیاس خورد و خوابش

چه حوضی، روشنی آفتابش

گلابی در عرق اِستاده آبش

اگر یک ناله بودی بیحسابش

فتادی هم ازان پرده حجابش

ولی چون بگذرد از فرق آبش

دهد دوزخ بیک آتش جوابش

چهل روز دگر خود آفتابش

بنور خود گرفته در نقابش

زیانم سود باشد از خطابش

نمییارم ز هیبت من جوابش

بقا بودم ولی اندر خطابش

خوشی کردم همی عین عذابش

حقیقت جملگی آمد حجابش

بسی کردند اینجاگه عتابش

بیک سوزن که کردی آن حسابش

حقیقت بود آن سوزن حجابش

چه می خورده است چشم نیم‌خوابش

که او مست است وهشیاران خرابش

زهی بیداری بختم در آن شب

که آید خواب تا بینم به خوابش

اگر پرسد که بی ما زنده چونی

[...]

جمالِ رویِ هم چون آفتابش

شبی گر باز می بینم به خوابش

به شمشیر از منش نتوان جدا کرد

در آغوش ار کشم مستِ خرابش

چه خوش باشد بدان شیرین زبانی

[...]

به رسم هندوی از مام و بابش

در اول بود «دیودی» خطابش

برید از صدمهٔ شاهی نقابش

ز پرده روی بنمود آفتابش

ز بهر خطبهٔ صدق و صوابش

جلال الدین و دنیا شد خطابش

سریر آراست ماه و آفتابش

غیاث دین و دنیا شد خطابش

جهان شب شد به چشم نیم خوابش

که ماند اندر پس کوه آفتابش

پریشان گشته زلف نیم تابش

بگرد غمزه‌ها می گشت خوابش

در آن ساعت که میبوسی جنابش

رسان خدمت ز من بیش از حسابش

چو با تیغ و سنان بودی خطابش

که تابش داشتی غیر از رکابش