به گریه در دل تو گر اثر توان کردن

تو را ز ذوق محبت خبر توان کردن

اگر به مهر من آب و گلت سرشته شود

دل و زبان تو شیر و شکر توان کردن

قبول سلطنت هر دو کون چندان نیست

[...]

سبو بیار و پر از آب زندگانی کن

ز جام می طلب عمر جاودانی کن

نگفت جم به فریدون جزین که جور مکن

جهان ز تست دگر هرچه می توانی کن

نشاط طبع حکیمان علاج بیمارست

[...]

به دوریت نتوان بود نیز دور از تو

حسد به خویش برد عاشق غیور از تو

مرا کرشمه حسن تو کرده سرگردان

نه غیبتم به حضور است و نی حضور از تو

فکندی آینه را از نظر ز بی قیدی

[...]

نوید عهد گل از نورسان باغ شنو

بشارت طرب از گردش ایاغ شنو

سرم ز حرف پراکنده گوی در شور است

صدای مغز پریشانم از دماغ شنو

شهید یار به ناوردگاه یار اولی

[...]

به دست طبع عنان داده ای دریغ از تو

به چنگ صد هوس افتاده ای دریغ از تو

حریف نغمه مستان و صحن بستانی

نه مرد سبحه و سجاده ای دریغ از تو

ز عیش های صبوحی به دامن عصمت

[...]

روندگان ملولیم روبهم کرده

دماغ در سر افسانه های غم کرده

گرفته کوه و بیابان به اشک چون باران

دمی چو برق به افروختن علم کرده

به طرف هر چمنی چشمه ای نموده روان

[...]

دلم گداخته غم وز تنم توان رفته

ز گرمی جگرم مغز استخوان رفته

نشاط روز جوانی به بر نمی آید

که همچو تیر بجست از خم کمان رفته

خبر ز سیرت آیندگان چه می شنوید

[...]

کجایی ای گل و مل را به رنگ و بو کرده

جنان جمال تو نادیده آرزو کرده

گلی به رنگ تو گلچین نچیده از چمنی

هزار مرتبه گلزار رفت و رو کرده

هزار جنس می آورده در میان خمار

[...]

دگر خدا بود ای دل سر کجا داری

که یک دو روز شد آتش به زیر پا داری

درین دیار به چشمم غریب می آیی

نه آن دلی تو دلا رنگ آشنا داری

چه غم که در طلبت دیده ام غبار گرفت

[...]

دریغ از صف مردان برون نتاخت یکی

دو کون را به یکی داو درنباخت یکی

هزار تیغ درین مشهد جزا برخاست

ندید عشق که مردانه سر فراخت یکی

کسی به معرکه عشق کامیاب نشد

[...]

چو لعبتان خیال اند آدمی و پری

به اختیار مشعبد کنند جلوه گری

درست اگر نگری سیمیا و نیرنگست

نشاط مجلس ناهید و فتنه قمری

ثبات عهد پدیدست چند خواهد داشت؟

[...]

به توتیای رهم خون ز چشم تر چیدی

جراحت از دل هجران خلیده برچیدی

حدیث خوش نمک ارمغان صحبت کیست؟

که درد از دل و آزارم از جگر چیدی

من از فراق تو مردم تو را چه حاصل شد

[...]

کمند عشوه گشادی و فتنه سر دادی

هزار عربده را سر به بحر و بر دادی

روان و روح به خود انس داده را جوییم

ز حجره راندی و تن در قفای در دادی

به دوری تو دل و صبر ما نمی ارزند

[...]

جهان به طره عنبرفشان بیارایی

به عقد سلسله صد دودمان بیارایی

به رخ ولایت خاورستان کنی تسخیر

به خال کشور هندوستان بیارایی

همه مسیح دمان گوش بر کلام تواند

[...]

سحر که سنبلم از جیب پیرهن بکشی

گمان برم که رگ جانم از بدن بکشی

شود کنار و برم بی تو باغ عریانی

که غارتش کنی و سنبل و سمن بکشی

شبم به هم زده یارب تو انتقام مرا

[...]

چنان رسیدن دی سرد ساخت دنیی را

که کرد در دل مجنون فسرده لیلی را

نسیم صبح بدان گونه گشت رنگ ستان

که برد از کف دست نگار حنی را

فسردگی هوا تا به غایتی برسید

[...]

مگر که صبح ز بالین آسمان برخاست

که او چو خاست غبار از دل جهان برخاست

محبتست که با درد شادکام نشست

اجابتست که با ضعف کامران برخاست

درین دو هفته به حق عطای صحت تو

[...]

چو شمع سوز دلم عشق بر زبان انداخت

دگر نخواستی آتش مرا به جان انداخت

خرد ببوی معانی بخست چندانم

که بیخت خاکم و بیرون ز آستان انداخت

دم از فراق عزیزان نمی توانم زد

[...]

پس از ادای طواف حج و رسوم عباد

به سیر عرصه گجراتم اتفاق افتاد

قبول جذبه آن آب و خاکم از کشتی

چو دست قابله از مهد برکنار نهاد

چنان به شوق خرامان شدم در آن کشور

[...]

به عمر مژده که عیش ابد نثار آمد

شکفته رویی جاوید را مدار آمد

بتاخت در رگ جانها نشاط دیداری

که زود نشئه تر از باده در خمار آمد

نوید قاصد ازان زودتر به وصل کشید

[...]