ز بس که در نظر آمد مرا خیال خیال

وصال دوست گمان می برد وصال خیال

من ضعیف میانت چو در خیال آرم

بود عیان که خیالی ست در خیال خیال

در آرزوی دهانت دلم چنان تنگ است

[...]

رسید وقت صبوحی بیار ساقی جام

به یاد بزم صبوحی کشان دُرد آشام

به طرفِ باغ برآرای بزم چون فردوس

که باد صبح ز فردوس می دهد پیغام

بر آتش دل ما ریز آبِ چون آتش

[...]

تو آفتاب بلندی و من چنین پستم

به دامنت چه عجب گر نمی رسد دستم

قدح به دست حریفان باده پیما ده

مرا به باده چه حاجت که روز و شب مستم

درون کعبه دل در شدم طواف کنان

[...]

خیال روی تو مأوا گرفت در بر چشم

نمی شود نفسی غایب از برابر چشم

مجال خواب ندارم که می زند هر شب

خیال زلف تو تا روز حلقه بر در چشم

به جام باده چه حاجت مرا که خون جگر

[...]

منِ غریب که در هجر یار می‌گریم

همی‌نشینم و تنها و زار می‌گریم

ز سوز گریه من جان خلق می‌سوزد

بدین صفت که منِ سوگوار می‌گریم

اگر چو شمع بمیرم به روز غم چه عجب

[...]

بیا که داد صبوح از بهار بستانیم

برات بی غمی از روزگار بستانیم

بیا که هر چه بدان دسترس بود بدهم

ز دست و جام مَی خوشگوار بستانیم

اگر ز توبه در اندیشه ای به گردن ما

[...]

پدید نیست دگر ره دل بلا جویم

ندانم این دل گم گشته را کجا جویم

تو گلستانی و من بلبل ثناخوانم

تو آفتابی و من ذرّه هوا جویم

مرا که لاف گدایی همی زنم چه عجب

[...]

چه نکهت است مگر بوی بوستان است این

چه دولت است مگر روی دوستان است این

علاج این تن رنجور ناتوان است آن

دوای این دل مهجور پر فغان است این

عجب که جوشش صفرای عشق افزون است

[...]

نمی کنی نفسی سوی من به لطف نگاه

مگر ز ناله شبهای من نه ای آگاه

کجا به دامن وصل تو دسترس یابم

که پایه تو بلند است و دست من کوتاه

مپوش روی که در کوی تو دلم گم گشت

[...]

بیاور ای بت ساقی شراب دوشینه

بزن برآتشم امروز آب دوشینه

چه عزم بود که دیشب برفتی از بر ما

چه بود راست بگو آن شتاب دوشینه

کجا به خواب رود بی تو چشم من امشب

[...]

چه جرم رفت که یکباره مِهر ببریدی

چه اوفتاد که از ما عنان بپیچیدی

به قول و عهد تو دیگر که اعتماد کند

که هر سخن که بگفتی از آن بگردیدی

تو باز بر سر میدان عشق پای منه

[...]

بکوش تا دل آزرده ای به دست آری

که اهل دل نپسندند مردم آزاری

چه سود عهده عهدی که می کنی با من

تو عهد می کنی امّا به جا نمی آری

اگر تو یار منی دور شو ز اغیارم

[...]

چنین کرشمه کنان گر به شهر برگذری

هزار دل بربایی هزار جان ببری

مرا دلی ست پرآتش و زان همی ترسم

که دامن تو بسوزد چو در دلم گذری

چه جای وعظ حکیم است و پند هشیاران

[...]

[چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟

چه دیده ای که نگاهی به سوی [ما] نکنی؟

به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار!

که همچو ذرّه سراسیمه ام رها نکنی

خوش آن زمان که چو بخت از درم فراز آیی

غمم ز دل ببری چون جمال بنمایی

رهی که بر دل من غم گشود بربندی

دری که بر رخ من بخت بسته بگشایی

مرا تو بخت بلندی از آن ز من دوری

[...]

انام افضل ایّام و افتخار انام

تو را که گفت که گل ترک گیر و بر خار افت

به جستجوی تو شب را به روز می آرم

خیال بین که به شب آفتاب می جویم