سرشک از مژه همچو در ریخته

چو خوشه ز سارونه آویخته

ببستش بران گونه آویخته

وزو خون دل بر زمین ریخته

کلاهور با دست آویخته

پی و پوست و ناخن فروریخته

بدین رزم خونی که شد ریخته

تو باشی بدان گیتی آویخته

بسی زر سرخ اندرو ریخته

عقیق و زبرجد برآمیخته

زبرجد به آخر درون ریخته

به یاقوت سرخ اندر آمیخته

که هر خون که باشد برین ریخته

تو باشی بدان گیتی آویخته

هران خون که شد درجهان ریخته

توباشی بران گیتی آویخته

یکی حلقه زرین بدی ریخته

ازان چرخ کار اندر آویخته

هران خون که آید به کین ریخته

گنهکار او باشد آویخته

عقیق و زمرد بر او ریخته

به مشک و گلاب آندرآمیخته

هر آن خون که آید به کین ریخته

تو باشی بدان گیتی آویخته

همه کوفته لشکر و ریخته

به شیرین روان اندر آویخته

از آن خون با خوشه آمیخته

که هست رگ تاک رز ریخته

ز تن رفته خون با گل آمیخته

چو خیک سیه باده زو ریخته

ز گِردش صدف بیکران ریخته

به گل موج دریا برآمیخته

چو این چار گوهر شد آمیخته

ز هفت و ده و دو در آویخته

ز چندین بر و برگ آمیخته

چرا نیست جز اندکی ریخته

ز چرخ اختر از بیم بگریخته

شب از روز دست اندر آویخته

ز بالاش تابوتی آویخته

هم از زر و از گوهر انگیخته