چو آمد به نزدیک کاووس کی

سرش بود پرخاک و پرخاک پی

بدو گفت گیو ای جهاندار کی

سرافراز و بیدار و فرخنده پی

فرستاده شد نزد کاووس کی

ز یال هیونان بپالود خوی

همه یال اسپان پر از مشک و می

درم با شکر ریخته زیر پی

چو زو آگهی یافت کاووس کی

که آمد ز ره پور فرخنده پی

دو شاه سرافراز و دو نیک‌پی

نبیرهٔ جهاندار کاوس کی

نبیرهٔ جهانجوی کاوس کی

ز گودرزیان هرک بد نیک‌پی

به فردوسی آواز دادی که می

مخور جز بر آیین کاوس کی

سراپرده و خیمه فرمود کی

بیاراست خوان و بیاورد می

ببینیم تا رستم اکنون ز می

چه گوید چه آرد ز کاوس کی

همایون بدی گاه کاوس کی

همان روز کیخسرو نیک‌پی

جهان یادگارست و ما رفتنی

به گیتی نماند به جز مردمی

همه خانه‌ها کرده از چوب و نی

زمینش هم از نی فروبرده پی

که گویند با زن برآویختنی

ز آویختن نیز بگریختی

ز پیش نیا کودک نیک پی

به درگاه شاه اردوان شد بری

بیامد دو رخساره همرنگ نی

چو شب تیره گشت اندر آمد بری

به پیمود آن خاک کاخش به پی

ز لشکر هران‌کس که شد سوی ری

شب اورمزد آمد و ماه دی

ز گفتن بیاسای و بردار می

چو شد مهربنداد شادان ز می

به بهرام گفت ای گو نیک‌پی

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

ز افگندنی و پراگندگی